Научното разбирање на мистериозното и ретко пореметување познато како синдром на Алиса во земјата на чудата стана малку подобро благодарение на студијата која мапираше мозочен круг, кој се чини дека е вклучен во состојбата. Истражувањето, кое беше објавено како предпринт и допрва треба да биде рецензирано, идентификуваше мрежа која опфаќа две различни регии на мозокот: една вклучена во перцепција на телото, а другата во обработката на големината и обемот, пренесува „IFL Science“.
Во Авантурите на Алиса во земјата на чудата на Луис Керол, истоимена хероина следи избезумен бел зајак низ неговата дупка и во превртениот свет на Земјата на чудата. Таа се среќава со група легендарни ликови, но пред се, таа се соочува со сомнително шише течност на кое пишува „Испиј ме“. Со речиси восхитувачки недостаток на инстинкт за самоодржување, таа го прави тоа, и веднаш се смалува во најминијатурна верзија. Овие настани од книгата го дадоа името на синдромот Алиса во земјата на чудата (AIWS).
Преголемо или премало
Најчесто, луѓето со AIWS пријавуваат епизоди во кои ги перцепираат сопствените делови од телото, телата на другите или предметите како премногу големи или премногу мали. Во последниве години, имаше повици од некои истражувачи да се прошири чадорот на AIWS и на други нарушувања на перцепцијата, како што е тахисензија, во која луѓето чувствуваат дека времето минува побрзо отколку што треба.
Со толку необични симптоми и толку малку добро документирани случаи, беше тешко да се одреди причината за AIWS, како што објаснуваат авторите.
„AIWS различно се класифицираше како халуцинација, илузорна погрешна перцепција или нарушување на мултисензорната интеграција поврзано со претставата на телото“. Најчестиот предизвикувач е мигрената, но во некои случаи се вмешани и оштетување на мозокот и тумори.
Најчесто, луѓето со AIWS пријавуваат епизоди во кои ги перцепираат сопствените делови од телото, телата на другите или предметите како премногу големи или премногу мали
Оштетување на мозокот што резултира со AIWS е забележано во различни региони на мозокот. За да го откријат ова, авторите на студијата изведоа техника наречена мапирање на мрежа на лезии на снимки на мозокот на 37 луѓе со AIWS, сите случаи претходно документирани во медицинската литература.
Тимот ги споредил скенирањата со податоци од 1 000 здрави луѓе и 1 073 лезии поврзани со 25 различни невропсихијатриски нарушувања. Тие откриле дека иако поединечните AIWS лезии на мозокот варираат во нивните локации, над 85 проценти од нив биле поврзани со два специфични центра: right extrastriate body area (EBA) and the left inferior parietal lobe (IPL).
Десниот EBA е дел од поголемата област за визуелна обработка на мозокот и се активира кога набљудуваме тело или негови делови. Во меѓувреме, левиот IPL се активира кога се обидуваме да одредиме големина на нешто. Почнува да има смисла дека овие два региони би биле вклучени во нарушување поради кое деловите од телото на луѓето изгледаат ненормално мали или големи.
„Овој модел на поврзување беше специфичен за AIWS во споредба со лезиите што предизвикуваат други невропсихијатриски нарушувања и во согласност со наодите од невроимиџинг кај пациенти со AIWS од други етиологии“, објаснуваат авторите во нивниот труд.
Невропсихологот Џоел Франк (кој не бил директно вклучен во студијата) забележал дека големината на примероците била мала, но дека користените методи се ветувачки. „Со идентификување на корелираните региони во мозокот, може да се развијат попрецизни дијагностички алатки“, рече Френк.
Студијата, доколку биде потврдена и со рецензија, отвора изгледи за попрецизна дијагноза и можеби дури и за третмани за AIWS во иднина. Иако авторите истакнуваат дека нивната е „најголемата студија за локациите на лезиите на AIWS досега“, тие ги признаваат ограничувањата на малата големина на примероци и потребата да се соберат повеќе податоци.
Но, оваа студија е добар прв чекор. Предпринтот е објавен на серверот за медицина medRxiv.
