Воспитувањето деца е едно од најсложените, но и најубавите искуства во животот. Родителите често се соочуваат со општествени очекувања, различни совети и митови кои ги обликуваат нивните верувања за родителството. Иако многу од овие митови може да доаѓаат со добри намери, некои од нив може да предизвикаат непотребна фрустрација и погрешни очекувања.
Терапевтот Мика Стивенс неодамна сподели три токсични митови за родителство, кои според неговите зборови, може да придонесат за чувството на лутина кон вашите сопствени деца. Овие митови не само што ги оптоваруваат родителите туку и негативно влијаат на семејните односи.
Еве кои митови ги истакнува.
- „Децата прават работи намерно за да ме налутат“.
„Ако на децата не им пружиме доволно позитивно внимание, тие несвесно можат да прават работи за да привлечат негативно внимание. Но, тие не го прават тоа за да ве налутат; тие несвесно го бараат вашето внимание. Посветете им доволно позитивно внимание и тоа ќе се намали“, вели Стивенс.
- „На децата не им е грижа што ќе кажам“.
Ако децата не слушаат, може да помислиме дека едноставно не им е грижа за нашите желби и потреби. Тоа можеби е точно, но поверојатно е дека на децата им недостасува контрола на импулсите повеќе отколку што сме свесни, тврди терапевтот.
„Нивниот префронтален кортекс е далеку помалку развиен од нашиот и тие често не можат да го контролираат своето однесување. Потребен е одреден период за да пораснат и да добијат поголема контрола над нивните импулси“, објаснува тој.
- „Ако моите деца не ме почитуваат, тоа значи дека сум безвреден/а и дека не заслужувам почит“.
„Причината поради која се чувствував толку повредено кога моите деца не ме слушаа беше затоа што допре длабока рана од моето детство – чувство дека не сум достоен за почит или грижа. Ова е многу реална потреба, но не е одговорност на нашите деца да ја задоволат таа потреба или да ги штитат нашите рани. Мора да работиме на сопственото заздравување за нашите деца да не нè вознемируваат и за да тие рани не ги пренесеме на нив“, заклучува терапевтот.