Да се има дете со инвалидитет речиси секогаш значи поставување на големи барања за родителите. Како да не им е доволно сознанието дека за своето дете ќе се грижат целиот живот, родителите мора често да се соочуваат со предрасудите од околината и да се борат за правата на своето дете. Инвалидитетот може да биде физички и психички. Разликата е во тоа што телесниот инвалидитет е видлив, додека психичкиот е скриен.
Чувства
Телесниот инвалидитет често може да се открие во раната возраст на детето, па дури и понекогаш во фаза на фетус. Без оглед кога тоа родителите ќе го дознаат, се будат силни чувства. Најчесто тоа е тага. Тагата, во овој случај се манифестира главно како родителите да загубиле нешто, на пример плановите и соништата кои ги имале за детето. Факт е дека овие чувства може да бидат силни, па во почетокот водат до отпор на родителите, па и не прифаќањето на проблемот.
Присутни се и други чувства. Колку и да е тешко да се живее во свет во кој нема ни трошка разбирање, повеќето родители чувствуваат олеснување кога ќе им се каже дека тие, како родители , не направиле ништо погрешно. Не е чудо родителите да чувствуваат одредена горчина, заради неправдата и недостаток на поддршка и за нив и за детето. Родителите треба да имаат самодоверба, за да се изборат со овие проблеми.
