ПИШУВА:
Тревис Норвуд
писател и татко на 5 деца
Звукот на бебе што плаче е еден од највознемирувачките звуци за човечкиот мозок.
Војската често го користела токму плачот на бебињата како мерка за тортура на луѓе. Тој звук продира до најдлабоките делови од мозокот и говори дека е нешто лошо. Кога луѓето ќе слушнат плач на дете, нивната прва реакција е да се обидат да го сопрат. Шишенца. Цуцли-лажливки. Лулање. Сето она што го зголемува овој звук се чини дека ни прави дупка во главата. Бебешкиот плач е навистина непријатен звук.
И јас така мислев некогаш.
Пред десет години јас и мојата сопруга и јас бевме во Амати, Казахстан, за да го посвоиме нашиот син (нашето 4. дете). Во Казахстан постојат традиционални сиропиталишта. Замислете ги сите оние слики од филмовите за сиропиталишта, само уште појадно. Ова сиропиталиште кое го посетивме е старо советско, опкружено со распаднати камени ѕидови.
Неколку недели пред самото посвојување, го посетувавме нашиот иден 16-месечен син секој ден во сиропиталиштето, по околу час и половина. Главно ни го носеа. Секој пат беше во некои други пелени кои можеа да ги најдат. Многу пати тоа беа и розови хулахопки украсени со цветчиња.
Овие дечиња некогаш плачеле. Тоа е инстинктивно. Децата плачат за да „им кажат“ на возрасните дека имаат некоја потреба. Меѓутоа, ако детето плаче и плаче постојано, а неговите потреби не се задоволени, ако никој не доаѓа, тоа набрзо ќе сфати дека плачењето е бесмислено. Ова беше просторија со 20 бебиња, дечиња кои беа тотално „исклучени“
Вработените во сиропиталиштето искрено се грижеа за децата. Меѓутоа на 30 деца имаше по еден вработен, а некогаш и повеќе. Еден ден ниту еден работник не беше достапен за нас. Одлучивме самите да го вратиме нашиот иден син до местото каде што тој го минуваше најголемиот дел од денот.
Внимателно влеговме во просторијата полна со креветчиња. Имаше околу 20 креветчиња и во секое од нив имаше по едно дете на возраст од неколку месеци до една година, или нешто постари.
Со сопругата само стоевме и посматравме. Чувствувавме дека нешто не е во ред. Просторијата беше неверојатно мирна и тивка.
Тишина.
Проверивме дали сите деца спијат. Спиеја само неколку од нив. Некои седеа во своите креветчиња, иако повеќето од нив лежеа на грб. Од претходните посети знаевме дека нашето бебе е секогаш гладно. Немаа доволно храна за убаво да ги нахранат сите. Нашиот син од 16 месеци тежеше само околу седум килограми.
Просторија со дваесетина, мали, гладни дечиња би требало да биде какофонична од плач. Дури и да не се гладни, некои од нив би плачеле затоа што треба да им се смени пелената или затоа што бараат внимание. Некои можеби би сакале да бидат подржени во раце.
Овие дечиња некогаш плачеле. Тоа е инстинктивно. Децата плачат за да „им кажат“ на возрасните дека имаат некоја потреба.
Плачењето е звук на животот. Детето вели: „Јас верувам дека некој ќе ги задоволи моите потреби. Некој ме сака. Некој ќе дојде“
Меѓутоа, ако детето плаче и плаче постојано, а неговите потреби не се задоволени, ако никој не доаѓа, тоа набрзо ќе сфати дека плачењето е бесмислено. Ова беше просторија со 20 бебиња, дечиња кои беа тотално „исклучени“. Во тој момент да ме прашаше некој, сите би ги посвоил.
Плачењето е звук на животот. Детето вели: „Јас верувам дека некој ќе ги задоволи моите потреби. Некој ме сака. Некој ќе дојде“.
Тоа е прекрасен звук.
Првиот пат кога нашиот син плачеше знаевме дека нешто се менува кај него. Сфатил дека ние реагираме на неговиот плач.
Следниот пат ако се најдете некаде во ситуација каде што не треба да се слушне детскиот плач – во црква, ресторан, театар, запомнете го ова: тоа е најчистиот повик на љубов кој воопшто постои. Не го мразете овој иритирачки звук.
Радувајте се на плачот кој го слушате бидејќи ќе му биде одговорено.
