Многу деца растат во средина која не е нужно насилна или екстремна, но сепак остава длабоки емоционални лузни. Кога на детето не му се дава простор да ги изрази емоциите, кога се чувствува споредено, запоставено или погрешно разбрано, тие развиваат модел на однесување што може да се развие во анксиозност во зрелоста.
Овие модели на однесување, кои често произлегуваат од дисфункционалната семејна динамика, ги споделува психотерапевтката Маја Ушиоко за да ја подигне свеста за тоа што може да влијае на нашата психолошка стабилност денес.
Ова се модели од детството кои можат да бидат коренот на анксиозноста, според психотерапевтот.
- Споредба со браќата и сестрите.
- Табу теми во семејството (теми за кои „не смеело“ да се зборува – како што се сексуалноста, проблемите со зависноста или конфликтот меѓу родителите…).
- Емоциите на детето не биле важни.
- Етикетирање на детето како „проблематично“ без да се погледне подлабоко во причините зад тоа.
“Овие модели на однесување во дисфункционалните семејства се многу чести. Тие влијаат на нас, на нашите односи, на чувството за сигурност и на нивото на самодоверба. Овие модели често се основа на анксиозноста во зрелата возраст. Сепак, психотерапијата е чекор кон подобар квалитет на живот”, заклучува Ушиоко.
