Пред 29 години, на Кармел Харингтон и се случила тешка животна трагедија. Нејзиниот, тогаш двегодишен син едноставно не се разбудил. По деталните лекарски испитувања, утврдено дека малото момче починало од синдром на ненадејно задушување кај доенчиња (СИДС), иако било комплетно здраво дете.
Како што дотогаш се сметало дека од овој синдром најчесто страдаат бебиња до нивната прва година од животот, а во поголем ризик се предвремено родените деца со ниска родилна тежина, момчето Дамиен излегло од сите дотогаш поставени параметри. Поради тоа, Кармел Харингтон од тој трагичен момент одлучила својата кариера да ја посвети на истражување на синдромот за ненадејно задушување/смрт кај доенчињата (СИДС).
Во соработка со Детската болница но Нов Јужен Велс, д-р Харингтон и тим истражувачи откриле прв биохемиски маркер кој укажува на изложеноста на бебето на СИДС.
Списанието The Lancet’s BioMedicine објави студија која открила дека нивото на бутирилколинестеразе (BChE), ензим кој има важна улога во процеост на стимулирање на мозокот, било значајно пониско кај децата кои починале од овој синдром.
Истражувачите сметаат дека недостатокот на овој хормон влијае на способноста на доенчето да се разбуди или да реагира на надворешното окружување, предизвикувајќи ризичност на СИДС.
“Бебињата имаат многу моќен механизам на помош со кој ни дава до знаење кога не се среќни. По правило, ако бебето е соочено со животно-опасна ситуација, како што е потешкотии со дишењето во текот на спиењето при лежење на стомак, ќе се разбуди и ќе заплаче“, вели д-р Харингтон.
Д-р Харингтон смета дека ова е револуционарно открите, бидејќи ако е позната причината за послаба стимулација на мозокот на надворешни услови, СИДС може да се смета за минато.
