Иако многу луѓе не го сфаќаат тоа, по раѓањето на детето, и жените и мажите можат да доживеат симптоми на постпородилна депресија. Том Барнс одлучи да проговори за таа состојба со која се борел со месеци.
„Беше ужасно, а она што го влоши целото искуство е тоа што ми беше многу непријатно да зборувам за тоа“, вели тој.
Брнс отсекогаш бил на мислење дека, како маж, не може да го сфати физичкиот и емоционален товар од бременоста и дека неговата улога е да седи назад, да ја поддржува партнерката и да молчи.
„Мислам дека таа стратегија функционира, но не бев подготвен колку молкот ќе влијае на мене откако мојата сопруга се породи. Одеднаш ќе се најдеш како плачеш, а не знаеш зошто“, сподели тој.
„На мојата сопруга и беше полошо од мене, но тоа не значи дека не ми беше тешко“
Кога неговата сопруга и ќерка дошле дома од болница, него го фатиле паника, но не зборувал за тоа бидејќи сметал дека во центарот на вниманието е неговата партнерка, која девет месеци била бремена и на крајот се породила со царски рез.
“Ја зашија, и го дадоа детето и очекуваа таа да знае како да го храни и да се грижи за него. Тоа е многу за секого. Без сомнение – на мојата сопруга и беше полошо од мене, но тоа не значи дека не ми беше тешко, но се срамев да кажам некому дека ми треба помош“, вели тој.
Постпородилната депресија може да биде болно реална и за мажите. Барнс тоа го сфатил првиот пат кога поминал една вечер сам со бебето. Ја убедил сопругата да излезе со пријателите на неколку часа.
“Мислев дека ќе биде добро јас и ќерка ми да останеме малку сами. Мојата сопруга замина, а ќерка ми почна да плаче. Таа ретко плачеше, но таа вечер не можев да ја смирам три часа. Бев распаметен. Не сакав да и се јавам на жена ми, сакав да се забавува и мислев сам да се справам со расплаканото дете. Кога жена ми ми се јави, ја слушна паниката во мојот глас и ме праша дали е се во ред. Гласот ми пукна и ја замолив да дојде што поскоро. Штом влезе во станот, детето престана да плаче. Почна да се смее и да гуга. Без да кажам збор, ја предадов на мајка и“, се присетува тој.
„Тоа не им се случува само на жените. Во ред е да признаете дека не се чувствувате добро“
Брнс потоа отишол во својата спална соба, се заклучил, легнал во кревет и плачел 30 минути. Кога излегол од собата, за прв пат разговарал со сопругата за постпородилна депресија.
“Моите симптоми беа многу поподносливи во споредба со некои приказни што ги слушнав. Со текот на времето се чувствував се поудобно во улогата на татко. За среќа, мојот партнер ми беше поддршка. Денес знам колку е важно мажите да зборуваат за постпородилна депресија. Тоа не им се случува само на жените. Во ред е да признаете дека не се чувствувате добро, дури и кога знаете дека вашиот партнер е полошо. Мажи – не плашете се да зборувате за анксиозноста и емоциите по раѓањето на детето. Најздравото нешто што можете да го направите за сите е отворено да ги кажете вашите чувства и да дозволите луѓето околу вас да ви помогнат“, додава тој.
