ПИШУВА:
Џордан Питерсон
клинички психолог и професор по психологија
на Универзитетот во Торонто, Канада
♦♦♦♦♦♦♦
Постои едно правило што се обидував да го почитувам додека моите деца беа мали, а тоа гласи: Не правете го наместо детето она што може само да го направи.
Тоа правило е навистина здодевно бидејќи во принцип ни требаат 15 секунди за да облечеме двегодишно дете, но ако дозволите двегодишно дете да се облече само… тоа трае 15 минути, или половина час, па го бркате низ куќата… Хаос! Но, ако им дозволите да научат сами да се облекуваат, повеќе не мора вие да ги облекувате. Тие ќе научат да го прават тоа сами! Истото го правите и со поставување на масата, со се што ќе процените дека децата можат да го направат сами.
Ако им дозволите на децата да научат сами да се облекуваат, повеќе не мора вие да ги облекувате. Тие ќе научат да го прават тоа сами!
Кога родителот размислува: „Го сакам моето дете толку многу што нема да дозволам да се мачи и ќе направам се наместо него“, таков родител не се грижи за своето дете. Тој воопшто не се грижи. Подобро е да се прифати ставот: „Ќе престанам да правам што е можно повеќе работи за тебе, што е можно порано“.
Истиот принцип важи и во домовите за стари лица – не правете ништо за постарите лица што тие се способни сами да го направат, бидејќи со тоа вие ги лишувате од чувството на независност, сила и смисла. Исто е и во деловниот свет – доколку сте добар менаџер, себеси ќе се направите вишок; ќе им дадете автономија на другите да си ја работат својата работа, нема да работите наместо нив.
Доколку мислите дека ги заштитувате децата преземајќи се на себе, знајте дека никого не можеме да заштитиме – можеме само да ги зајакнеме луѓето. И тоа е тоа. Не можете да ги заштитите, зајакнете ги, а потоа тие ќе се грижат сами за себе. Но, тогаш не сте им потребни! Така е, и тоа е потсвесен патолошки елемент на некои родители. Они како да порачуваат: „Никогаш не ме оставај! Јас ќе правам се наместо тебе, а ти само немој никогаш да ме напуштиш“. Тогаш детето нема ништо да научи за животот – дури ни како да замине од родителското гнездо.
За доенчето треба стопроцентно да се грижиме – тоа мајката и го прави. Но, децата и возрасните луѓе не се доенчиња, кога така ги третирате, вие ги уништувате. (Зелена учионица)
