Многу родители се чувствуваат анксиозно и несигурно во своите родителски способности. Додека некои возрасни имале родители кои им биле пример, други доаѓаат од дисфункционални семејства и се решени да ги одгледуваат своите деца поинаку. Таа одлука е за поздравување, но и исклучително предизвикувачка.
Како со сигурност да одгледувате дете ако немате модел кој би можеле да го следите во моменти на стрес и сомнеж? Токму со овој внатрешен конфликт се борат многу родители, објаснува клиничкиот психолог Саманта Родман Вајтн.
Колку и да се трудиме, понекогаш ги повторуваме грешките на нашите родители
Многу родители свесно сакаат да одгледаат силно и самоуверено дете, но единствениот модел кој им се јавува природно е токму оној дисфункционалниот што го искусиле.
На пример, мајка која решила никогаш да не вика на своите деца успева да се држи до тоа решение сè додека нејзината тригодишна ќерка не стане упорна. Кога таа ќе ја подигне гласот и ќе види страв на лицето на детето, се чувствува скршено и неуспешно. Разбира дека дури ни бројни книги за нежно родителство не биле доволни да го надвладее инстинктивниот одговор што го усвоила во детството.
Слично е и со татко кој сака да биде блиску до својот син бидејќи неговиот татко бил емоционално одсутен. Кога поминува време сам со детето, чувствува непријатност и не знае како да воспостави поврзаност. Или кога сопругата предлага заеднички активности, реагира со љубомора и се оправдува со работа. Длабоко во себе знае дека едноставно не знае како да се поврзе.
Исто така, жена чија мајка секогаш фаворизирала братот, се ветила дека ќе ги сака своите деца подеднакво, но забележува дека повеќе ужива во времето со синот отколку со ќерката. Иако си објаснува дека ќерката е „побарана“, во себе чувствува сомнеж – дали би било поинаку ако и самата имала искуство на безусловна родителска љубов?
Во сите примери што ги издвојува психологинката, родителите искрено се трудат, но чувствуваат дека не успеваат. Самата свест за поврзаноста помеѓу сегашното однесување и искуствата од детството веќе е голем чекор кон промена, бидејќи свеста за проблемот дава можност за избор на поинаков пат.
Како да ги промените автоматските реакции?
Кога ќе препознаете дека вашите реакции се автоматски и не одразуваат вредности кон кои тежнеете, се поставува прашањето што следува? Терапијата може да биде исклучително корисна за учење нови модели на однесување. Покрај тоа, корисно е да се чита литература за родителство, да се разговара со пријатели и да се вклучите во групи за поддршка каде што ќе сфатите дека не сте сами во вашите борби.
Понекогаш е доволно да се набљудува позитивен пример во околината кој го цените за неговиот начин на комуникација и пристап кон детето. Со набљудување и примена на слични методи, се создава нов, поздрав модел на однесување.
Препознајте ги вашите „тригери“
Работата со терапевт или водење дневник може да помогне во разбирањето што ги предизвикува најбурните реакции. Размислете зошто некои денови биле подобри од други.
Ако страдате од депресија, анксиозност, ПТСП или други потешкотии, стручната помош може да биде клучна. Терапијата и лековите многумина им донеле стабилност и јасност потребна за да се изгради нов пристап кон родителството.
„Не е лесно да се променат автоматските родителски навики, но тоа може да се направи и е едно од највредните достигнувања што можете да ги остварите во животот“, истакнува психологот.
Патот кон промена започнува со искреност кон себеси. Интроспекцијата, пишувањето дневник, разговорите и терапијата се алатки кои можат да помогнат. Најважниот чекор е да се признае сличноста со сопствените родители, колку и да е тоа тешко. Токму тоа сознание го означува почетокот на промена, бидејќи свеста за моделот дава можност за избор.
