Многу работи наследуваме од нашите родители, и добри и лоши. Го наследуваме изгледот, можеби дури и гласот, но тоа е се генетика. Кои работи ни ги пренесуваат преку своите родителски одлуки? Па, ако сте анксиозна личност, за тоа може да им се „заблагодарите“ на вашите родители.
Студија од 2015 година следела 900 двојајчени и еднојајчени близнаци кои имале деца. Откриле дека децата имаат повеќе заедничко со своите родители отколку со близнакот на родителот. За да докажат дека анксиозноста не е само генетска карактеристика, ги споредувале нивоата на анксиозност кај близнаците и нивните деца.
Тоа би требало да функционира така што детето би требало да има иста количина на анксиозност како и неговиот татко и неговиот еднојајчен близнак бидејќи ја делат истата количина на ДНК. Сепак, истражувачите откриле дека децата на близнаците имаат повеќе заедничко со своите родители отколку со близнаците на своите родители, пренесува „Your tango“.
Иако е точно дека генетиката игра улога во развојот на анксиозноста, влијанието на околината и родителските практики е клучно. Децата учат преку моделите што ги гледаат, и ако родителите често покажуваат страв или загриженост, децата ги прифаќаат овие реакции како нормален начин на справување со стрес.
Родителите можат да се едуцираат и да ги применуваат методите на позитивно родителство. На пример, учењето на детето да развие стратегија за справување со страв, наместо избегнување, е многу ефикасен начин за намалување на анксиозноста. Отворена комуникација помеѓу родителите и децата може да помогне децата да ги изразат своите стравови и да научат како да се справат со нив, наместо да ги избегнуваат. Емпатијата и разбирањето од страна на родителите може да создадат чувство на безбедност
Така, постојат уште неколку начини на кои анксиозноста може да се пренесе од родител на дете или обратно, објаснува студијата. Децата можат да ги „соберат“ стравовите и грижите на своите родители набљудувајќи го нивното однесување или слушајќи ги нивните зборови, и потоа тие грижи ги прифаќаат како свои. Другата причина може да биде она што студијата го нарекува „негативно родителско однесување“ — што всушност значи дека родителот намерно крие или го заштитува детето од нешто, обично од работи од кои самиот родител се плаши.
Од друга страна, родителите можат да дозволат анксиозноста на детето, како стравот од височина или болка кај стоматологот, да управува со нивните родителски одлуки, дозволувајќи му на детето да ги избегнува тие ситуации и на тој начин не му дозволуваат на детето да го надмине тој страв, вели коавторката на студијата Таила Ели. Анксиозноста на детето дури може да предизвика анксиозност кај родителот.
Исто така, прекумерното заштитничко родителство, познато како „хеликоптер родителство“, обично носи повеќе штета отколку корист, покажало истражување од 2018 година. Што би требало да направат родителите наместо тоа?
„Вистинската работа која треба да се направи е да му се помогне на детето да има можност да се соочи со предизвици и задачи соодветни на неговата возраст и ниво на страв,“ објаснува коавторката на студијата Таила Ели. „Така имаат можност да научат дека можат да се справат со таа ситуација.“
Родителите можат да се едуцираат и да ги применуваат методите на позитивно родителство. На пример, учењето на детето да развие стратегија за справување со страв, наместо избегнување, е многу ефикасен начин за намалување на анксиозноста. Отворена комуникација помеѓу родителите и децата може да помогне децата да ги изразат своите стравови и да научат како да се справат со нив, наместо да ги избегнуваат. Емпатијата и разбирањето од страна на родителите може да создадат чувство на безбедност.
Во случаи кога анксиозноста е сериозна, препорачливо е да се вклучи професионална поддршка, како психолози или советници, кои можат да им помогнат на родителите и децата да ги разберат корените на анксиозноста и да најдат начини за нејзино справување.
