Родителите често се загрижени дали нивното дете засекогаш ќе го цица палецот, ќе грицка нокти или ќе чепка нос и сакаат да му помогнат да се откаже од тие навики што побрзо.
Цицањето палец се јавува кај некои бебиња уште додека се во стомакот и продолжува и по раѓањето. Во одредени студии се покажало дека цицањето палец кај бебињата не е поврзано со потребата за храна, туку претставува еден вид на утеха. Кај некои оваа навика едноставно исчезнува до 2.-3. година, а кај некои продолжува и до 5. година. Некогаш се случува цицањето палец да се замени со грицкање нокти или џвакање на моливот (во училишна возраст). Ако детето продолжи со грицкање нотки, често во адолесцентскиот период оваа навика се заменува со грицкање на усните, џвакање на моливо или други предмети, вртење на косата или чепакње на нос.
Детето може да ги има овие навики од различни причини. Зад нив може да стои љубопитност, имитирање на друго дете или возрасен, но и вознемиреност.
Истражувањата покажале дека децата кои имаат развиенот една од овие навики, покажуваат зголемено ниво на вознемиреност во секојдневниот живот. Детето, цицањето палец, грицкањето нокти и слично ги користи како вид на смирување кога ќе се најде во одредена предизвикувачка ситуација.
Кога треба да се загрижите?
Доколку детето повремено, на пример, грицка нокти (а при тоа не се повредува), тоа го прави несвесно (додека гледа телевизија, чита нешто) или тоа го прави кога се наоѓа во специфична стресна ситуација (тест на училиште, приемен испит), тогаш не треба да се загрижувате. Во поголемиот број случаи, децата својата нервоза ја смируваат на овој начин, и едноставно престануваат со тоа до својата 16. година. Тие се одраз на нивното соочување со анксиозноста и промените на кои наидуваат во текот на нивниот развој.
Меѓутоа, посебно внимание треба да обрнете кога детето немало ниту една од наведените навики, а се појави во периодот по 4.година, како нешто целосно ново во детското однесување. Тогаш најчеста причина е некое стресно случување или повеќе такви кои се собрале (преселба, промена на училиште/градинка, развод на родителите).
Исто така, посебно внимание е потребно доколку навиката постоела, но се засилува и станува позачестена по 4. година од живтотот.
