За првпат, научниците открија дека бебињата се способни да складираат спомени во регионот на мозокот наречен хипокампус. Според новите сознанија, оваа способност започнува околу првата година од животот.
Сè уште останува мистерија зошто овие рани спомени не можеме да ги повикаме или да ги вратиме во сеќавањето. Нашите најрани детски спомени обично се појавуваат на возраст од околу 3½ до 4 години – феномен што долго време го фасцинира и научниот свет и пошироката јавност.
Студијата, објавена во журналот „Science“, опфатила 26 бебиња на возраст од 4 до 25 месеци. Половина од нив биле помлади од една година. Бебињата биле изложени на три вида слики: лица, предмети и сцени, кои претходно не ги виделе
„Постои општа научна љубопитност за тоа зошто ја имаме оваа „слепа точка“ во нашиот живот“, вели д-р Ник Терк-Браун, коавтор на студијата и професор по психологија на Универзитетот Јејл. Тој е експерт за тоа како човечкиот мозок учи и памети.
„Научното значење на ова е дека ни открива нешто за тоа како се развива мозокот и на кои видови учење и паметење дава приоритет“, додава тој. „Тоа е многу отворено и интересно прашање – каква функција имаат спомените за конкретни настани кај бебиња и мали деца, кога досега мислевме дека не постојат. Останува непознато – зошто ги имаме тие спомени?“
Овој „јаз во сеќавањето“ кај малите деца првпат бил документиран кон крајот на 19 век. Подоцна, Сигмунд Фројд предложил дека „инфантилната амнезија“ можеби служи како механизам за заштита. Современите истражувања се потпираат на однесувањето на бебињата како индикатор дали формирале спомен, а постојат и докази дека и млади глодари формираат спомени.
„Бидејќи бебињата не можат да зборуваат, мора да користиме други мерки – како го движат телото, каде гледаат, колку брзо повлекуваат од цуцла – тоа се индиректни показатели за постоење на меморија“, објаснува Терк-Браун. „Нашата студија е прва што покажала дека хипокампусот кај бебињата навистина може да складира спомени.“
Студијата, објавена во журналот „Science“, опфатила 26 бебиња на возраст од 4 до 25 месеци. Половина од нив биле помлади од една година. Бебињата биле изложени на три вида слики: лица, предмети и сцени, кои претходно не ги виделе.
Околу првата година, мозокот на бебињата реагирал различно на слики кои претходно им биле прикажани како дел од експериментот, во споредба со нови слики
Истражувањето користело техника на мозочно снимање наречена функционална магнетна резонанца (fMRI), која мери активност во мозокот преку промени во протокот на крв. Станува збор за истата машина што традиционално се користи за возрасни, но со некои прилагодувања.
„Бебињата не се идеални за MRI“, вели Терк-Браун. „Не можат да ги разберат инструкциите, не ги следат, многу се движат и имаат краток распон на внимание.“
„Токму тука е големата иновација“, додава тој. „Смисливме начин како да направиме експеримент за меморија додека бебето е будно во MRI.“
Истражувачите создале специјална, удобна вакуум перница во која се сместува бебето за време на снимањето, што трае од 5 до 10 минути. Родителот е присутен во просторијата за да му овозможи чувство на сигурност.
„Осмисливме задачи кои им се многу интересни, со динамични визуелни стимуланси што изгледаат како да излегуваат кон нив, за да го привлечат нивното внимание“, објаснува Терк-Браун, кој е и директор на Институтот Ву Цај на Јејл, посветен на проучување на невронауката и когницијата (процесите за размислување и стекнување знаење).
Околу првата година, мозокот на бебињата реагирал различно на слики кои претходно им биле прикажани како дел од експериментот, во споредба со нови слики.
Во тек е и продолжено истражување, кое вклучува родители што секоја недела снимаат видео од секојдневниот живот на своите бебиња. Бебињата доаѓаат на MRI скенирање на секои три месеци и гледаат сопствени видеа, како и видеа од други бебиња. Целта е да се истражат долгорочните способности за меморија. (WebMD)
