На деца од 12 до 18 години им било понудено доброволно да поминат осум часа сами со себе, без мобилен телефом, интернет, радио и телевизија. Им било дозволено да пишуваат, читаат, свират музички инструменти, да цртаат, да пеат, да прават некои ситници…
Според правилата на експериментот, децата морале следниот ден да дојдат кај психолог и да му кажат сите впечатоци од времето минато во самотија. Во текот на експериментот им било дозволено да ги запишуваат своите чувства, а психологот можел да го прекине експериментот, ако воочи дека детето е напнато, дека му е непријатно или дека се чувствува анксиозно.
Она што најмногу ги шокирало психолозите е дека од 68 деца, само три деца успеале да го завршат експериментот.
Три од децата имале самоубиствени мисли. Пет од нив доживеале акутни напади на паника. Учесниците имале мачнина, потење, вртоглавица, бранови на топлина, болка во стомакот, непријатни чувства. Речиси сите имале чувство на страв и анксиозност. Сето ова се случило само два до три часа од почеток на експериментот. Десет деца го прекинале истражувањето по 3 часа, а останатите се откажале во првите два часа.
Едно од девојчињата кое го завршило експериментот, ја запишувала својата состојба, а кога психологот ги прочитал нејзините белешки, не наежил од непријатност. Од етички причини, белешките јавно не се објавени.
Кога се откажале од експериментот, 14 тинејџери веднаш се вклучиле на социјалните мрежи, 20 од нив се јавиле кај пријател по мобилен телефон, тројца се јавиле кај родителите, а петмина заминале кај пријател. Останатите вклучиле телевизија или гледале нешто на интеренет.
Сите стравови и симптоми кај децата исчезнале по прекинување на експериментот.
Кога анализирале што им се случило во текот на експериментот, 51 дете ги користеле изразите “зависност“, “се покажа дека не можам да живеам без…“, “доза“, “синдром на повлекување“, “не можам да живеам во тишина“…
