Игнорирањето на плачот на бебето може да предизвика сериозни проблеми и негативно да влијае на развојот и благосостојбата на бебето.
Интензивниот стрес што го предизвикува плачењето во раните месеци од животот може да го модифицира системот на невротрансмитери, што доведува до структурни и функционални промени во мозокот. Овие промени се слични на оние кои можат да се забележат кај депресивни возрасни лица.
Ако го оставите бебето да плаче, тоа би можело прекумерно да го стимулира лачењето на адреналин, што ги зголемува шансите детето подоцна во животот да биде агресивно, со импулсивно однесување и насилно. Негативна последица може да биде ненормално високо ниво на хормонот на стрес – кортизол, кој го кочи развојот на нервното ткиво во мозокот.
Игнорирањето на плачот на бебето го потиснува и растот и имунолошкиот систем, правејќи ги поподложни на бројни сериозни болести.
Едно истражување покажало дека доенчињата чие плачење било занемарувано не развиле здрави интелектуални и социјални вештини и имале потешкотии да ги контролираат своите емоции.
Кога бебињата се физички одвоени од нивните родители или старатели, се активираат одговорите на болка кои доведуваат до хормонски промени. Дури и тричасовното дневно раздвојување поттикнува епигенетски ефекти, т.е. наследни промени во генската експресија кои не се предизвикани од промена на ДНК ланецот, што може да влијае на функцијата на памтењето во зрелоста.
Плачењето и смеењето се начини на комуникација на нашите малечки. Децата плачат и креваат галама поради разни работи – дали кога се гладни, дали кога нешто ги боли, дали кога имаат некаква непријатност или едноставно имаат потреба од физички контакт.
Исто како на смеењето, и на плачот мора да се одговори соодветно и со позитивна реакција, за детето да почувствува дека неговите чувства се прифатени. Игнорирањето на плачот на бебето испраќа порака дека тагата и бесот се неприфатливи, дека се потиснуваат нивните емоции, што ги прават пораздразливи.
Постојат многу начини да го смирите вашето бебе – со доење го задоволувате неговиот глад, правење звуци кои му се познати додека било во вашата утроба или создавање смирувачка средина и рутина за спиење помага да се смири бебето, контактот кожа на кожа го стимулира ослободувањето на окситоцин, хормонот на среќата…
Бебето во утробата се наоѓало во простор кој постојано се движел, така што, на пример, нишањето е движење кое го смирува, бидејќи тоа само по себе создава чувство на сигурност. На сите овие начини, родителите или старателите всушност им помагаат на бебињата сами да развијат механизми за смирување, пишува „Зелена учионица“.
