Пишува: Снежана Голиќ, педагог
Како мала, таа беше добро дете. Не викаше во влезот, си ги средуваше работите, не ги туркаше и кубеше врсниците, ги делеше играчките, претпазливо трчаше. Одеше радо на сите часови каде што ја носеа, прецизно ги миеше забите, ги врзуваше врвките од чевлите, јадеше се што ќе и се понудеше, ги слушаше баба и дедо…
Од мали нозе, во друштво на возрасни, за неа се зборува гласно и гордо, како за модел на дете кој е сон на сите родители. Она тоа го слуша со години. А кој би сакал да го прокоцка тоа…
Освестете се и ослободете ги вашите деца од тежината на титулата „најдобар“. Опасно е по квалитетот на животот, исто како и етикетата „најлош“
Кога тргнала во основно училиште знаела и кирилица и латиница. Била вредна, самостојно ги работела домашните задачи, а чантата и гардеробата ги подготвувала навечер пред првата смена, а не наутро. Сите оценки и беа петки. Во воннаставните активности ја префрлиле во напредната група.
Во најдоброто средно училиште се запиша со речиси 100 поени. Сите оценки и беа петки, но нејзината мајка забележа дека не се смее баш многу.
Татко и мислеше дека нејзината мајка фантазира и дека тоа е само фаза. Премногу е горд на неа и сериозно е навикнат на удобноста на улогата на нејзин татко, за да ја признае можноста за каков било проблем.
Кого год и да го прашале дали е се во ред (на училиште, во друштво, на воннаставни активности…) одговорот бил ист: „Се е во најдобар ред, таа е прекрасно дете, бидете горди“. И горди се. И тоа многу.
„Дали се смее?“, ги прашува мајката возрасните кои работат со девојчето. Застануваат, се чудат, размислуваат и збунети од тешкото и неочекувано прашање велат: „Па онака… да… веројатно…“. Не обрнувале внимание на тоа, бидејќи насмевката на учтивост секако е секогаш тука.
За жал, премногу често во пракса се сретнувам со слични тажни приказни, секако поплочени со добри намери, најчесто од успешни родители. Во овој случај, не се работи за нереализираните амбиции на родителите, туку за високиот степен на развој на детето во раното детство, што е премногу нагласен од околината
Мајката е загрижена поради отсуството на кикотливо смеење на нејзината ќерка тинејџерка и почнува да се распрашува.
Дознава дека нејзиното дете носи огромна, тешка торба со одговорности да биде најдобра и да остане на самиот врв на скалата, бидејќи така навикнала. Тука е родена. Не морала да работи напорно на тоа до својата дванаесетта година, но после тоа стануваше се потешко и потешко да се остане на тронот каде што си роден. Со 16 години таа ги поминува деновите во расположение на хирург пред операција. Подготвена, одговорна, сериозна, свесна за ризиците и БЕЗ право на грешка. Многу се плаши од грешки. Тука нема место за кикотење, а таа е само дете.
Освестете се и ослободете ги вашите деца од тежината на титулата: најдобар. Опасно е по квалитетот на животот, исто како и етикетата „најлош“.
Искусните колеги советуваат дека низата на успеси, постигнати главно поради вродени предиспозиции, завршува уште во второ одделение со лоша оценка по музичко, па подоцна и по ликовно.
Додека гласно го фалите вашето дете во друштво, дури и ако секоја пофалба е реална, вие ги ставате непромислено високите очекувања во торба на нивните мали рамења
Поентата е децата да научат дека се прифатени, сакани, ценети и важни… дури и кога не се најдобри. Ако тоа не го пробаат на време, а многумина не добиваат шанса, како ќе знаат дека планетата се врти на ист начин и кога ќе кикснеме?!
Додека гласно го фалите вашето дете во друштво, дури и ако секоја пофалба е реална, вие ги ставате непромислено високите очекувања во торба на нивните мали рамења.
„Велат дека е најдобар во својата генерација…“ не се изговара пред децата, ако сакате кикотење.
За жал, премногу често во пракса се сретнувам со слични тажни приказни, секако поплочени со добри намери, најчесто од успешни родители. Во овој случај, не се работи за нереализираните амбиции на родителите, туку за високиот степен на развој на детето во раното детство, што е премногу нагласен од околината.
Напомена: Чест на исклучоците, кои не се свиткаа под тешката торба! (Детињарије)
