Откако сфатиле дека сите заедно, како смејество, премногу време минуваат “ѕверејќи„ секој во својот екран, а дека децата развиле симтпоми на вистонска зависност, родителите одлучиле да направат експеримент – на две недели да ги укинат сите екрани – и да видат каде тоа ќе ги доведе.
Кога сфатив дека моите деца сакаат да бидат на своите телефони и кога ќе им дојдат пријатели и кога се возиме во автомобил, всушност во секој момент, освен кога спијат, знаев дека е сериозно и дека се работи за зависност.
Како ќе дојдевме дома од парк, не поминуваат ниту неколку минути, колку што е потребно да се измијат раце и да се пресоблечат, мојата седумгодишна ќерка и деветгодишен син веќе би биле во своите соби, на кревет и секој загледан во својот екран. Зарем не е необично што така мали деца немаат потреба меѓусебно да комуницираат или барем малку да се поткараат, се прашував.
Иако уживаат во возењето велосипед, играњето во парк, ролерките, штом дојдат во затворен простор, како да сметаат дека е нормално да ги земат телефоните во раце.
Моите деца добија мобилни дури кога тргнаа на училиште, да можам да знам каде се, да може да ми се јават кога ќе завршат со тренинг, од причина поради која повеќето родители им даваат мобилен на децата. Но, нивното време поминато на екран очигледно излезе од контрола.
Секако, морам да признаам дека од почетокот не ми паѓаше тешко ниту мене, ниту на сопругот нивната преокупираност со мобилните телефони, бидејќи по напорниот работен ден бевме поштедени да трчаме низ куќата, да се натегаме околу играчките и нивните расправии, што е вообичаено за деца на нивна возраст, и за брат и сестра на различна возраст.
- Мобилните телефони станаа наш проблем
Забележав и дека нашите деца станаа многу нервозни кога ќе се обидовме да ги одделиме од нивните уреди, како и дека почнаа да имаат проблеми со легнувањето. Ниту една друга активност повеќе не им беше интересна и се жалеа дека се им е здодевно.
И мене и на сопругот ни стана јасно дека имаме голем проблем и дека користењето мобилни телефони има прилично негативно влијание врз нив. Сфативме дека ние, како родители, премногу сме опуштени, дека сме изгубиле контрола и не знаеме како да ги исправиме нашите пропусти.
Свесни сме дека не сме единствените родители со овој проблем и дека „времето за мобилен“ стана главна причина за чувството на „родителска вина“. Дури наидов на информација дека во Канада, секој трет родител е сериозно загрижен за времето што нивните деца го поминуваат на интернет.
На возраст од седум и девет години, освен кога училиштето е онлајн, нашите деца не користат интернет за решавање на училишни задачи, туку станува збор за гледање филмови на Јутуб или време поминато на ТикТок или играње на некои онлајн игри. Конечно, по неколку дена преговарање, земање, а потоа враќање на мобилниот телефон, се охрабривме и решивме да направиме експеримент – да ја укинеме употребата на сите екрани во куќата на две недели.
- Експериментот започна
Иако се плашев како децата ќе реагираат на нашата одлука, тие изненадувачки добро ја поднесоа. Можеби затоа што го ограничивме времето на две недели, па не им беше тешко да прифатат. Но, првите неколку дена не знаеа што да прават со себе. Постојано се “шуткаа“ низ дома, изгледаа целосно изгубено и се жалеа дека им е многу досадно.
По првите неколку дена (два или три), тие сфатија дека нема да се предомислиме и дека нема екрани во никаков случај. И, на наше изненадување, престанаа да се жалат и почнаа да си играат, да играат и да играат и тоа заедно.
Сопругот и јас често ги гледавме како седат заедно на подот, цртаат нешто, градат со коцки, мојот син почна да гради гаражи за неговите автомобили, кои долго беа фрлени во кутијата за играчки, речиси заборавени.
Најчудно беше кога тие почнаа да играат друштвени игри, како што се ‘Не лути се човече’, ’УНО’ … Беше многу интересно да ги гледам, повторно станаа деца. Дури и престанаа да прашуваат колку денови им остануваат до крај на „режимот“, а списокот на активности со кои почнаа да се занимаваат беше долг.
Ќерката, на пример, одлучи на куклите да шие модните креации од стара облека. Замислете го тоа?
“Режимот“ за кој се одлучивме, ни ги отвори очите и нам возрасните и ни укажа колку време и ние поминуваме на нашите мобилни телефони и колку всушност не се дружиме со нашите деца.
За тие две недели сфатив колку време минувам на мојот мобилен телефон и компјутер, а не е поврзано со работа. Забележав дека ми е навика истовремено да гледам серијата на ТВ и да гледам на мобилен. Постојано да имам мобилен телефон покрај мене беше навика која навистина не ми беше потребна.
- Нашето ново нормално
Како се приближуваше крајот на поставениот временски рок, станавме свесни дека не сакаме да се вратиме на стариот начин на функционирање, никогаш повеќе. Одлучивме нашето ново нормално да биде со ограничувања и тоа со јасни, кои се однесуваат на времето поминато на мобилни телефони, компјутери, таблети … Во текот на неделата децата не можат да бидате пред екрани, им дозволувавме само за време на викендите, еден час наутро и еден час попладне.
Децата сега со нетрпение го очекуваат времето што им е дозволено на телефони и кога ќе им истече, не се жалат, туку ги тргаат мобилните и продолжуваат со други активности. Веќе не се обидуваат да преговараат со нас, туку ги прифатија нашите правила.
Двете недели апстиненција од екрани, комплетно ја сменија нашата семејна рутина. Сега, кога ќе се вратат од училиште, тие повеќе не трчаат по своите мобилни телефони, туку синот ја прашува сестра си: ‘Ќе играме УНО?’
