„Ако се обидувате да казните дете со молчење, да се дистанцирате од него или да му докажете нешто, или ако мислите дека тоа ќе го промени неговото однесување, тоа веројатно не е добар пристап“, вели Кир Гејнс, терапевт, татко и советник за родители.
Психологот за деца и адолесценти Барбара Гринберг додава дека „молчењето е една од најлошите форми на казна затоа што во суштина му кажува на детето: „Целосно те игнорирам. Не си достоен ниту да ти се обратам, ниту да те погледнам“. Таквиот однос предизвикува длабоко чувство на срам“. Покрај тоа, вели таа, децата учат погрешна лекција од тоа: „Ако имаш проблем со некого, само избриши го од животот“.
- Децата често не разбираат зошто го игнорирате
„Кога казнувате дете со помош на молчење, претпоставувате дека ќе разбере зошто го правите тоа“, објаснува Гејнс. Но, кога ништо не им кажувате, децата се збунети и сами се обидуваат да сфатат што се обидувате да кажете. А, често не сфаќаат ништо.
Понекогаш децата што најмногу нè излудуваат, оние што се пркосни, го прават тоа затоа што очајно бараат блискост. Ако им понудиме молчење наместо тоа, тие добиваат спротивна порака: оддалеченост.
„А децата ја доживуваат дистанцата како болка“, вели Гејнс.
- Без разговор, нема да знаете што навистина се случува
Вашето дете можеби нема да може јасно да искаже дека му треба внимание, но наместо тоа ќе ја тресне вратата или ќе направи неред. Но, возрасните треба да знаат дека најдобриот одговор е да се зборува, а не да се молчи.
„Дајте му шанса на вашето дете да објасни што се случило. Важно е да разберете зошто вашето дете направило нешто“, вели Гринберг.
Овој разговор ви помага и вам и на вашето дете; подобро го разбирате нивното однесување и тие добиваат шанса да размислат за своите постапки.
„Понекогаш само воведуваме казна, но не му даваме на детето можност да размисли за тоа што се случило“, вели таа. Разговорот ви овозможува да го обработите заедно.
- Игнорирањето не покажува здраво однесување
Молчењето не е само болно во моментот, децата учат лоши обрасци на однесување од него.
„Вака го учиме детето не само да избегнува конфликт, туку и да се плаши од него“, вели Гринберг. „Исто така е можно како возрасен, да избегнува изразување чувства и отворена комуникација.“
Гејнс предупредува дека кога децата ќе пораснат, тие често ги преземаат обрасците што ги виделе кај своите родители. Ако научиле дека одговорот на конфликт е молчење, тие самите може да веруваат дека молчењето е одговорот.
„А молчењето не е одговор. Дури и не знаете што вели личноста“, вели таа.
Резултатот може да биде возрасен кој има тешкотии да каже важни и непријатни реченици како: „Тоа ме повреди“, „Ова не ми одговара“, „Не сум добро“…
Кога е оправдано молчењето?
„Ако молчите затоа што ви треба момент да се соберете или ако вашето дете длабоко ве повредило и сакате да избегнете емоционално реагирање, тоа е во ред“, вели Гејнс. Клучот е да му го објасните ова на вашето дете и да му дадете до знаење дека наскоро ќе се вратите да разговарате.
