Детството го обликува начинот на кој го доживуваме светот, луѓето и самиот себе. Искуствата од раните години често оставаат невидливи траги кои подоцна определуваат како реагираме на стрес, конфликти и блискост со другите. Иако многу деца со текот на времето научуваат да се носат со потешкотии, постојат одредени обрасци кои се задржуваат и во возрасната доба – особено ако не се научиле да ги препознаат и разберат. Според зборовите на советници, токму нерешените емоции и проблеми од детството можат да бидат основа на чувство на анксиозност и несигурност кои подоцна се појавуваат без јасна причина.
Растење во средина без емоционална поддршка
Децата кои растат во домови каде емоциите се игнорираат или се потценуваат често научуваат да ги потиснуваат сопствените чувства. Во возрасна доба тоа може да се претвори во тешкотија при препознавање и изразување на личните потреби, создавајќи постојан внатрешен стрес. Кога личноста со години не учи дека е во ред да побара утеха, секоја ситуација во која се чувствува ранливо може да предизвика анксиозност.
Советниците објаснуваат дека таквите луѓе често имаат впечаток дека мораат да бидат „силни“ и самостојни по секоја цена, бидејќи како деца научиле дека емоциите не се сигурни. Возрасната анксиозност тогаш станува начин на телото да ја изрази она што со зборови никогаш не смеело.
Претерено критички или барачки родители
Децата кои постојано добиваат пораки дека не се доволно добри често развиваат чувство дека постојано мораат да ја докажуваат својата вредност. Овој образец лесно се пренесува во возрасната доба, со појава на страв од грешки, анксиозност во социјални ситуации и постојана потреба од одобрување. Таквите луѓе ретко чувствуваат вистински мир, бидејќи нивната внатрешна мерка за вредност е секогаш врзана за надворешно признание.
Стручњаците за односи истакнуваат дека од такво воспитување често се раѓа „внатрешен критичар“ – глас кој постојано потсетува на грешки и ја потценува успехот. Кога тој глас ја превзема контролата, анксиозноста станува секојдневен придружник.
Непредвидлива или несигурна семејна средина
Децата кои растеле во домови полни со напнатост, кавги или емоционална нестабилност често развиваат засилен осет за претпазливост. Во такви услови, детето учи дека светот може да биде непредвидлив и дека мора постојано да биде „на опрез“. Во возрасна доба, таа постојана подготвеност се претвора во анксиозност – телото реагира како да е сè уште во опасност, иако објективно не е.
Советниците предупредуваат дека овие обрасци често траат години, додека личноста не сфати дека нејзините стравови не се реакција на сегашноста, туку на минатото. Поради тоа, се препорачува создавање чувство на сигурност преку рутина, здрави односи и емоционална стабилност – средина што возрасната личност може сама да ја изгради и која надополнува она што недостасувало во детството.
