За паровите кои сакаат да добијат потомство, а не можат, тоа претставува најголем извор на стрес и страдање. Во ситуациите кога се јасни медицинските причини поради кои не може да дојде до зачнување, партнерите имаат можност или да се лекуват (ако е тоа можно) или да прифатат дека не можат биолошки да имаат деца и да се одлучат за друго решение.
Посебен е проблемот кога и двајцата партнери се во добра здравствена состојба и биолошки мможе да имаат дете, меѓутоа од некоја причина не доаѓа до забременување. Ако таквата ситуација потрае неколку месеци или една година, се претпоставува дека станува збор за психоген стерилитет, односно за неможност за зачнување првенствено од психолошки причини.
На основа на теорија и пракса, прва претпоставка е дека до бременост не доаѓа оти партнерите минуваат низ исклучително стресен период. Ако во нивните животи се случуваат несакани промени, ако свесно или несвесно проценуваат дека целокупната животна ситуација е тешка, а дека со детето ќе биде уште потешка – телото реагира на емоциите и оневозможува зачнување.
Покрај стресот, на појавата на психолошка неплодност може во голема мера да влијае и ставот кој лицето го има кон бременоста и дете. Имено, ако детето од било кои причини се смета за закана, тоа исто така може да доведе до психоген стерлитет.
Проблемите од ваков вид се решаваат психотераписки.
