Дали вашето дете некогаш ви се пожалило дека има некои искривени слики и визуелни пречки, како на пример, дека вратата од неговата соба му изгледа со километри далеку, иако е веднаш пред него? Или дека вие му изгледате ситно, иако стоите пред него со цела големина (секако)?
Ваквите и слични „визуелни доживувања“ всушност најверојатно се невролошка состојба во која е нарушена способноста на мозокот да обработува сензорни податоци. Колку и да звучи застрашувачки, само по себе не е нешто штетно и обично е привремено.
- Што е синдромот Алиса во земјата на чудата?
За синдромот соодветно наречен според познатата детска приказна на Луис Керол, се вели дека е релативно редок. Но, ова може да се должи на фактот дека истражувањата се ограничени и дека во многу случаи, веројатно е непријавен или погрешно дијагностициран. Експертите велат дека тоа обично се отпишува како проблем со видот или дури и халуцинација – но не е ниту едното ниту другото.
Еден невролог ја нарекол оваа состојба „сензорна дисторзија“ и објаснува дека синдромот често доаѓа во форма на микропсија, каде што визуелните објекти се перципираат како помали отколку што се, или макропсија, каде што визуелните објекти се перципираат како поголеми отколку што се.
Но, овој синдром може да предизвика и други изобличувања, на пример дека предметите во просторијата изгледаат рамни (дводимензионални) или дека просторијата изгледа накосена. Некои луѓе дури пријавиле искривено чувство за време, како да се чини дека сè се забрзува или забавува.
„Може да дојде и до чувство на деперсонализација во текот на епизодата, каде што личноста може да се чувствува како да гледа надолу во себе како да е одвоена од своето тело – објаснуваат невролозите.
Иако синдромот се јавува почесто кај децата, може да го искусат и возрасните. Всушност, експертите мислат дека возрасните го доживуваат исто толку често колку и децата, но едноставно им е непријатно да зборуваат за тоа.
Што го предизвикува?
Синдромот може да биде поттикнат од мигрена, епилепсија или понекогаш од вирусна инфекција како што е Епштајн-Бар или грип. Во ретки случаи, овој синдром може да биде резултат на нешто посериозно како што е тумор на мозокот – но тоа обично би било придружено со други симптоми поврзани со туморот, како што се отежнато одење или зборување.
Што ако моето дете го има овој синдром?
Експертите советуваат дека за време на „епизода“ на овој синдром може да помогне доколку родителите останат смирени и му пружат сигурност на детето, иако сето тоа воопшто не е штетно, туку само може да поттикне нервоза.
„Можеби ќе ви помогне да слушате што е можно повеќе описи што вашето дете може да ги сподели со вас за да можете да ги пренесете овие информации на неговиот лекар“, советуваа лекарите.
Исто така, важно е да не се отфрлаат симптомите кои можат да бидат знак за нешто посериозно.
