Јаспер Јул (1948-2019) е светски познат експерт за воспитување, развој и социјализација на децата. Дански семеен терапевт, предавач, педагог и автор на неколку книги за воспитување. Основната идеја на неговата работа е да ги инспирира и поддржи родителите и професионалците за да можат децата да растат ментално и социјално здрави. Тоа го правел така што пружал ефикасна и применлива алтернатива на насилните и навредливите методи на воспитување на кои децата се често изложени и денес.
Во реалноста важи дека за повеќето наши норми на децата им требаат околу 4-5 години да ги интегрираат, да знаат. Во меѓувреме, не ви треба казна
Во овој текст ви го пренесуваме неговиот став за казните и пофалбите кај децата.
„Мое мислење е дека не треба да се користат казни. Никогаш. Кога децата ќе направат нешто, тоа го прават невино. Денес една мајка ми дојде со прашање. Таа вели дека нејзиниот син има две години и дека го мачат забите, тие што никнуваат. Непцата го болат и чешаат и затоа гризе секого и се. И тоа е нормално за двегодишни деца. И таа ми постави едно смешно, интересно прашање: „Ако детето знае дека другото лице го боли тоа што тоа му го прави, а со само две години нè разбира кога ќе му кажеме дека тоа нè боли, зошто тогаш продолжува и понатаму да го прави истото?“
Во реалноста важи дека за повеќето наши норми на децата им требаат околу 4-5 години да се интегрираат, да знаат. Во меѓувреме, не ви треба казна. Сè што треба да направите е да му кажете на детето кое гризе: „Престани, не го сакам тоа“. А со малку среќа, тоа дете има и татко, па тој ќе ја подаде рака и ќе рече „ајде, гризни колку што можеш посилно“. И така ќе ги добие и двете.
За границите
Кога границите функционираат и даваат резултати, тоа е затоа што тие се лични. Историјата не учи дека децата ги почитуваат границите само ако се плашат од казна. Но, со текот на годините, научивме дека тоа едноставно не е вистина. Единствено што им треба се тие 4-5 години за да се интегрираат. И кога се прашувате зарем двегодишно дете не е свесно кога повредува други луѓе, одговорот е НЕ. Затоа треба да му го повторите тоа пет илјади пати во рок од неколку месеци.
Како да разговарате со децата?
Бидете што е можно повеќе тоа што сте. Бидете автентични. Не зборувајте на детски јазик, туку на вашиот, на јазикот на возрасните.
На нас останува, исто така, да одлучиме дали сакаме дете кое ќе биде послушно или дете кое ќе биде самостојно, независно и ќе оди по својот пат. Мислам дека тоа е најважната одлука.
Повеќето деца денес се под голем стрес бидејќи постојано слушаат од родителите дека треба да бидат различни. Можеби само малку поинакви, но сепак поинакви. Тоа не е она што треба да го слушнат за да раснат здрави и среќни
Не употребувајте сила ниту калапење, што сега е тренд во училиштата, градинките и кај родителите. Како да имаат дете со големина А4, кое се обидуваат да го сместат во А3 формат и тоа да изгледа како што треба. Како прво, така не може да се биде успешен, а како второ, на детето никако не му требаат родители кои се преокупирани со тоа какво ќе биде и што ќе стане за 15 години. Детето може да расте здраво само ако го гледате онакво какво што е сега.
На крајот, мислам дека најважната работа која можам да им ја кажам на младите родители е да сетат секој ден да уживаат во нивното дете и во тоа што е тој или таа. Токму во она што е. Без опседнатост од желбата да го промените. Тоа е најдобриот подарок што можете да им го дадете на децата. Сè друго е помалку важно. Воспитувајќи го на тој начин, ќе направите детето да се чувствува сакано и прифатено, такво какво што е. Повеќето деца денес се под голем стрес бидејќи постојано слушаат од родителите дека треба да бидат различни. Можеби само малку поинакви, но сепак поинакви. Тоа не е она што треба да го слушнат за да раснат здрави и среќни“. (Зелена учионица)
