Воспитувањето на децата се темели на секојдневните постапки на родителите кои го обликуваат нивниот карактер и начинот на кој го доживуваат светот. Кога родителите развиваат одредени навики во своето однесување, тие можат директно да влијаат на тоа децата да пораснат во личности кои покажуваат почит – и кон себе и кон другите.
Овие навики не бараат совршенство, туку доследност и подготвеност за учење преку секојдневните ситуации. Според советничката за родителство Трифани Хамонд, ова се клучните навики кај родителите кои одгледуваат пристојни и емпатични деца:
Разбирање на детето низ она што го доживува
„Децата често водат внатрешни битки со сопствениот развој и со очекувањата од општеството – да бидат добри, паметни и успешни. Тоа создава постојана анксиозност и страв од грешки. Кога родителите покажуваат емпатија и сочувство за тие предизвици, детето се чувствува разбрано и подготвено отворено да зборува за својот внатрешен свет. Така се гради доверба и взаемно слушање“, објаснува Хамонд.
Признавање на сопствените грешки
Децата учат преку примери. Еден од најсилните примери е кога родителот отворено признава дека згрешил. „Искреното извинување му покажува на детето дека и возрасните грешат, но и дека е важно да се преземе одговорност. Така детето учи дека човечноста е поврзана со учење и личен раст“, вели советничката.
Поставување смислени последици
Казната сама по себе не учи, туку често само внесува страв. „Кога последиците се логични и поврзани со однесувањето, децата учат што значи одговорност. На пример, одземање на мобилен телефон не е казна, туку потсетување дека тоа е привилегија. Така се развива внатрешна мотивација за одговорно однесување – се фокусираме на учење, а не на покорност“, објаснува Хамонд.
Разбирање на мотивите зад однесувањето
„Дете кое бара трета опција кога му се нудат две, не се обидува да ве предизвика, туку бара решение кое ќе ги задоволи сите страни. Кога родителите ја препознаваат таа иновативност и ја почитуваат, децата стануваат поотворени за дијалог и почит кон родителите. Така растат во толерантни личности, ориентирани кон раст и соработка“, вели Хамонд.
Почитување на развојните фази
Секоја возраст носи различни фази – деца што се себично ориентирани или тестираат граници не се „лошо воспитани“. „Кога родителите очекуваат од децата однесување како на возрасни, а самите покажуваат лутина или лицемерие, праќаат погрешна порака за тоа што значи зрелост“, предупредува таа.
Препознавање на добрите постапки
Децата треба да знаат дека нивниот труд и позитивното однесување се забележуваат – исто како и грешките. „Кога родителот го препознава и пофалува она што детето го прави добро, тоа добива мотивација да го повторува таквото однесување. Тоа ја зајакнува самодовербата и гради однос заснован на заемно почитување и доверба“, заклучува Хамонд.
