М-р Ивана Урдаревиќ: ДЕЦА И ЛОШИ ГОВОРНИ НАВИКИ – Како да ги одвикнеме

Одвикнувањето претставува процес на потиснување на лошите и усвојување на говорни навики кои се засновани на филолошка законитост за создавање на нови динамички врски во ЦНС како и врски меѓу него и рецеторните и ефекторните говорни системи (аудитивен, визуелен, кинестетички, моторен)

Одвикнувањето од лошите и учењето на добрите говорни навики треба да се сфатат како единствен процес, при кој одвикнувањето бара значајно повеќе време, труд и двострано залагање за усвојување и автоматизација на новите вештини: М-р Ивана Урдаревиќ, логопед, специјален едукатор и рехабилитатор
ПИШУВА:
М-р Ивана Урдаревиќ
логопед, специјален едукатор и рехабилитатор

♦♦♦♦♦♦♦

Л

ошата говорна навика е стекнато и со постојано повторување, автоматизирано погрешно говорно однесување. Се смета дека физиолошката основа воопшто, е намалениот синаптички отпор во преоѓање на нервните импулси. Синапсата е место на кое доаѓа до меѓусебен контакт помеѓу двата неврона.

Во основата на лошите говорни навики лежат погрешни аудитивни – кинестетички и артикуло – моторни енграми. Со нив може да се објасни поголем дел од т.н. функционални говорни нарушувања, како што се извесни дислалии, развојно пелтечење, мутизам, бебешко џагорење, разни маниризми кои го следат говорот (разни додатоци, тикови)

Кај децата на помала возраст логопедот се служи со средства за мотивирање и стимулирање на детето за отфрлање на лошите и сфаќање на добри говорни навики. Говорните вежби опфаќаат говорни предвежби (совладување на некои елементи на говорните функции) основни говорни вежби, вежби за автоматизација на новите вештини и создавање на нови говорни навики

Според учењето на Павлов, лошите говорни навики се настанати како резултат на формирање на патолошки условен рефлекс и одвикнувањето од нив претпоставува гаснење (разусловување, декондиционирање) на тој рефлекс. Во основата на лошите говорни навики лежат погрешни аудитивни – кинестетички и артикуло – моторни енграми. Со нив може да се објасни поголем дел од т.н. функционални говорни нарушувања, како што се извесни дислалии, развојно пелтечење, мутизам, бебешко џагорење, разни маниризми кои го следат говорот (разни додатоци, тикови).

Одвикнувањето претставува процес на потиснување на лошите и усвојување на говорни навики кои се засновани на филолошка законитост за создавање на нови динамички врски во ЦНС како и врски меѓу него и рецеторните и ефекторните говорни системи (аудитивен, визуелен, кинестетички, моторен). При тоа логопедот ја објаснува смислата на правилното зборување, техниката на правилната говорна функција и примената на говорните вежби.

Според учењето на Павлов, лошите говорни навики се настанати како резултат на формирање на патолошки условен рефлекс и одвикнувањето од нив претпоставува гаснење (разусловување, декондиционирање) на тој рефлекс

Кај децата на помала возраст логопедот се служи со средства за мотивирање и стимулирање на детето за отфрлање на лошите и сфаќање на добри говорни навики. Говорните вежби опфаќаат говорни предвежби (совладување на некои елементи на говорните функции) основни говорни вежби, вежби за автоматизација на новите вештини и создавање на нови говорни навики. Според тоа одвикнувањето од лошите и учењето на добрите говорни навики, треба да се сфатат како единствен процес, при кој одвикнувањето бара значајно повеќе време, труд и двострано залагање за усвојување и автоматизација на новите вештини.

•••••••
ПРОЧИТАЈТЕ ПОВЕЌЕ СТРУЧНИ ТЕКСТОВИ ОД М-Р ИВАНА УРДАРЕВИЌ
НА СЛЕДНИОВ
ЛИНК