Како родители, честопати толку многу се фокусираме на лошото однесување на нашите деца што забораваме колку моќно може да биде ако се фокусираме на она што стои зад однесувањето.
Според д-р Гордон Нојфелд, коавтор на одличната книга „Прегрнете ги вашите деца: Зошто родителите се важни“, целта на родителите е, секогаш кога е можно, да ги поттикнат добрите намери кај детето.
„Наш следен предизвик е да го искористиме нашето влијание за да го убедиме детето да се насочи во вистинската насока – или барем во насока што нема да го доведе во неволја.“
За помладите деца, д-р Нојфелд ја користи аналогијата на „возење“ автомобил како дел од возење во забавен парк. Детето ги држи рацете на воланот и мисли дека вози, но на крајот родителот е главен. На пример, родителот може да поттикне добри намери кога ќе побара од детето да помогне во миењето на автомобилот велејќи:
„Минатиот пат кога го миевме автомобилот заедно, ми беше од голема помош затоа што можеше да достигнеш навистина ниски места под автомобилот со цревото. Најде нечистотија што јас дури и не можев да ја видам. Дали би бил спремен повторно да ми помогнеш во тоа за неколку минути?“
За постарите деца, д-р Гордон Нојфелд препорачува да ги споделите вашите вредности или во нив да пронајдете семе на вашите вредности со истата оваа цел.
На пример, „Кога сум вознемирен, се обидувам да ги употребан моите зборови и да ги изразам моите чувства, наместо да врескам или да кажувам лоши и груби зборови. Мислам дека си доволно возрасен за да го пробаш ова, дали можам да сметам на тебе, да се обидеш да кажеш „ се чувствувам…“ наместо да викаш на нас?“
Додавањето на прашањето: „Може ли да сметам на тебе?“ е уште еден моќен начин за барање добри намери.
Поттикнувањето на добри намери не секогаш функционира или можеби нема да функционира веднаш, но сади семе и поставува компас во насоката кон која треба да се стремиме.
Нашите мисли ја создаваат нашата реалност
Стекнувањето добри намери исто така се поврзува со садење семе на друг моќен начин. Ако им дадеме на нашите деца или тинејџери порака дека мислиме дека се некако „безнадежни“ или „неконтролирани“, тие почнуваат да го интернализираат ова и да мислат: „Па, ако моите родители мислат дека сум лош, тогаш можеби сум лош“.
Меѓутоа, ако продолжиме да садиме семе на позитивност и охрабрување, тогаш нашите деца и тинејџери исто така ќе ги усвојат овие мисли. Кога ќе му кажеме на нашиот тинејџер: „Ти верувам дека ќе направиш здрави избори“, тоа ќе му биде на ум кога ќе се најде во незгодна ситуација каде што постои можност да направи грешка.
Д-р Гордон Нојфелд исто така нè потсетува дека оваа моќна практика на „кажување добри намери“ е најефикасна кога имаме силна врска со нашето дете. Колку е поблиску нашето дете до нас, толку повеќе сака да го следи нашиот пример и да биде некој на кого можеме да сметаме.
Нашето ниво на поврзаност со нашето дете, исто така, влијае на нивото на неговата мотивација. Децата и тинејџерите се чувствуваат помотивирани кога се чувствуваат повеќе поврзани со нас. Ние сме нивната примарна приврзаност и тие треба да чувствуваат многу сигурна основа за да можат да се вклучат во други активности и задачи.
