Кога веќе не знаете ни што ни како да кажете, кога детето ве повредило или налутило, кога најрадо би посегнале по она по кое не смеете, а веќе немате зборови, буквално, тогаш на ум ви паѓа една од опциите што често најмногу „боли“: молчење или игнорирање на детето. Не грижете се, не сте ни прв ни последен родител кому му паднало тоа на памет и го направил. На многумина тоа им е прва, инстинктивна реакција. Но психолозите предупредуваат дека таквиот пристап може да остави подлабоки и подолготрајни последици кај детето отколку што мислиме.
Што учат децата кога ги игнорираме
„Кога родителот го користи молчењето како начин на казнување, на детето всушност му порачува: Не си вреден ниту за мојот поглед, ниту за разговор, ниту за моето присуство “, објаснува психологот за адолесценти Барбара Гринберг. Таквата ситуација кај детето предизвикува чувство на срам и отфрленост. Уште поопасно е тоа што на децата им испраќаме порака дека конфликтите и проблемите се решаваат – со прекин на комуникацијата.
Децата, кога се лути, тврдоглави или вознемирени, всушност често бараат блискост и контакт. Ако тогаш наидат на тишина (молчење) – тоа може да биде многу болно
„Децата кои растат во таква средина често подоцна стануваат возрасни кои бегаат од конфликти, се плашат да кажат што чувствуваат или тешко поставуваат граници“, вели Гринберг.
„Кога родителот го користи молчењето како начин на казнување, на детето всушност му порачува: Не си вреден ниту за мојот поглед, ниту за разговор, ниту за моето присуство “, објаснува психологот за адолесценти Барбара Гринберг
Детето не знае зошто го игнорирате
Иако родителите понекогаш мислат дека молчењето е јасен сигнал, децата најчесто не го разбираат неговото значење.
„Родителите често ја преценуваат способноста на детето да сфати зошто го игнорираат“, вели лиценцираниот терапевт и татко Киер Гејнс.
Притоа, децата, кога се лути, тврдоглави или вознемирени, всушност често бараат блискост и контакт. Ако тогаш наидат на молчење – тоа може да биде многу болно.
Разговорот е секогаш подобар избор
Тоа, секако, не значи дека родителот не смее да покаже дека е повреден или лут.
„Ако сте вознемирени, подобро е искрено да му кажете на детето: ‘Многу сум лута и ми треба малку време да се смирам’, отколку потполно да го игнорирате“, советува Гејнс.
На тој начин детето јасно добива сигнал што се случува, наместо да се мачи со претпоставки. Освен тоа, му покажувате како на здрав начин се изразуваат емоциите.
Како да реагирате кога детето ќе ве извади од такт
Ако чувствувате дека ќе реагирате бурно – земете пауза, но претходно кажете му го тоа на детето.
На пример:
- „Сега сум многу лута, ќе ми требаат неколку минути да се смирам.“
- „Ќе се вратам штом ќе бидам подготвена мирно да разговараме.“
Откако ќе се смирите, важно е да разговарате со детето за ситуацијата: „Ме повреди кога ги фрли играчките. Би сакала следниот пат да постапиш поинаку.“
Така детето учи дека емоциите се нормални и дека за нив може и треба да се разговара – наместо на проблемите да се одговара со молк. Ако сакаме да израснеме емоционално сигурно и стабилно дете, клучот е во отворената комуникација, а не во игнорирањето.
