Малите деца, односно бебињара невозможно е да се размазат. Децата се раѓаат со различни потреби кои сами не можат да ги задоволат. Одговарајќи на нивните потреби за храна, течности, хигиена и допир, создаваме чувство на сигурност, доверба и приврзаност кај децата. Во тој период од животот не можеме пребрзо или предобро да реагираме на низните барања и потреби, па така ниту да претераме во тоа, секако, доколку начинот на кој тоа го правиме е за нивно добро.
Сигурноста ја создаваме и со поставување на јасни граници на децата, што станува се поважно како растат. Притоа, на децата треба јасно да им се стави до знаење што е прифатливо, а што преминува во однесување кое му штети и на детето и на околината. Децата сакаат граници, иако нам може да ни се чини дека често ги тестираат и се обидуваат да гу укинат. Границите им пружаат чувство дека возрасните се одговорни и дека владеат со ситуацијата. Кога родителите нема да ги дефинираат или (често) сами ги уриваат границите што ги поставиле, децата може да станат дезориентирани и незадоволни.
Поради чувството на непријатност или вина што родители може да ја имаат, несвесно и добронамерно може да посегнат по брзи решенија и компензации. Ако на детето секогаш му купите ситница што многу ја сака во тој момент, подоцна тоа може да премине во однесување кое тешко ќе го контролирате.
Децата, колку и да се мали или големи, пред се имат потреба од родителите, да поминат време со нив и така навистина да бидат посветени на она што го прват со децата.
На децата не им треба осма, 22 или 40 светлечка играчка, автомобил или фустан. Ниту пак им требаат безброј активности на кои родителите уморни ги развозуваат по работниот ден. Им треба многу внимание, разбирање и прифаќање, нежна прегратка и раскажни приказни.
Можеби размазените деца не треба да се гледаат како размазени, како што сакаме да ги етикетираме честопати. Тука се работи за презаситени, дезориентирани и несигурни деца кои и натаму бараат внимание од родителите на начини со кои претходно успевале да им го привлечат.
Можеби е време на децата да почнеме да им посветуваме внимание кое навистина им треба и тоа, тогаш кога им треба, сериозно да го доживееме она кое ним им е важно, водејќи сметка за детски, но и за сопствените граници.
