Само што ќе ја подигнете играчката од под и ќе му ја вратите во раце, бебето ве погледнува право во очи, широко се насменува и повторно ја фрла. Често не стига ниту да го следи фрлениот предмет, оти продолжува да гледа директно во вас, како мал психолог кој ги испитува вашите реакции. Не, не се обидува да ви ги “тренира“ нервите, тоа на овој начин учи.
Детето на основа на звуците учи да ја одредува оддалеченоста. Фрла предмет, чека да падне и го слуша звукот. Исто така, го следи со поглед предметот и одмерува колку му треба да падне на под, иако за тоа не е уште свесно. На овој начин учи со повторување и со гледање и проверува кои правила важат за кои предмети.
Детето на овој начин учи за себе, за вас, за емотивните реакции на луѓето околу себе, за предметите и нивните карактеристики, но и за гравитацијата и светот што го опкружува, а и ја вежба моториката.
Психолозите дури тврдат дека децата кои сакаат неред и како мали често расфрлаат работи, подоцна постигнуваат подобри резултати во училиште, оти не се плашат да испитуваат, да бараат информации и да учат од сопственото искуство.
