Прекумерната употреба на мобилни телефони и други дигитални уреди е проблем со кој се соочуваат многу родители. Свесни дека екраните можат да имаат многу негативен ефект врз децата, дури и кога мајките и татковците се обидуваат да го коригираат времето што децата го поминуваат пред уредите, секојдневно слушаат „Мамо, може ли малку? Те молам, само уште малку“ и слично.
Мајките и татковците тогаш се принудени да смислуваат различни стратегии кои би можеле да им помогнат за нивните деца да поминуваат помалку време пред екраните, а мајката по име Кирсти Кетли на родителите им објаснува за нејзините четири правила кои и помогнале да нејзините деца конечно да помалку бараат уреди.
„За време на претходните училишни распусти, одмори, во деновите кога немавме никакви планови, моите деца се смируваа барајќи да гледаат телевизија или да играат на нивните таблети. И иако не сум против децата да користат уреди, ми пречеше што мојата креативни, имагинативни, паметни деца, избираат да се забавувате со екраните“, искрено признала оваа мајка.
Кетли додава и дека секогаш имала строги правила за тоа колку долго децата можат да гледаат телевизија или да играат игри – не подолго од еден час, и тие главно го почитувале, но секогаш барале повеќе.
„Децата постојано бараа подолго да гледаат телевизија или да играат игри, што значи дека јас и мојот сопруг постојано моравме да кажуваме „не“, за да можат да направат нешто попродуктивно“. Меѓутоа, бидејќи сметаат дека децата не треба да го поминуваат своето детство постојано гледајќи во екрани, дошле до идеја.
„Бев фрустрирана и решив минатото лето да ја сменам тактиката. Размислував што повеќе би сакала да прават децата и на каков компромис би се согласиле. Тогаш решив да им дадам четири работи што мораат секој ден да се прашаат себеси во текот на распустот“.
Идејата, вели таа, е дека на децата им било доволно да гледаат телевизија или да играат игри само кога ќе ги завршат овие четири задачи.
„Пред екранот, дали: 1) поминавте минимум 60 минути надвор? 2) читавте?3) игравте?(минимум 60 минути) и средивте се зад себе?“
Децата, признава, биле скептични, но се согласиле дека правилата се разумни и што е најважно, разбрале дека немало преговори околу тоа.
„И јас се прашував колку добро ќе функционира сето тоа, но веднаш ги применивме правилата, а резултатите ги надминаа моите очекувања“, вели мама Кирсти. “Тие беа среќни да поминуваат време надвор, пишувајќи приказни и песни или правејќи напивки со обоена вода и природни состојки кои би ги собирале на прошетките. Повторно ја открија љубовта кон друштвените игри и игрите со карти, а дневната и спалните соби никогаш не биле поуредни”.
Кирсти вели дека на овој начин децата заслужувале да поминат малку време пред екраните, но една работа најмногу ја изненадила:
„Она што ме изненади е тоа што тие често поминуваа многу повеќе време за извршување на овие задачи отколку што им дававме како минимум – од читање по еден час, до играње надвор речиси цел ден. Деновите кога велат „досадно ми е“ веќе не постојат. Напротив, некои денови воопшто и не бараат екрани“.
На крајот таа истакнува дека со овие правила децата се многу посреќни, дека со задоволство читаат нови книги, смислуваат нови игри…
