Децата се деца, а на децата им се случуваат несреќи. И секогаш ќе биде така. Но, одредени активности носат поголем ризик од другите. Понекогаш ги предупредуваме и не успеваме да ги спречиме, понекогаш ќе ни се налутат што се обидуваме да спречиме нешто што им изгледа безопасно, а понекогаш дури и ќе престанат да го прават она за што ги предупредуваме. Иако нема да успееме секој пат, можеби ќе спречиме некои повреди…
А кој подобро го знае „списокот“ на сите можни повреди и нивните причини, ако не – педијатар и тоа особено оној кој е специјализиран за итна медицина. Итната помош е местото каде, за жал, завршуваме со децата по некои од епизодите во кои не сме успеале да спречиме несреќа и повреда. Токму затоа ги споделуваме советите на педијатрите од итна медицина на кои им било поставено прашањето – што никогаш не би и дозволиле на своите деца бидејќи ризикот од повреда е преголем.
Да се возат на предно седиште пред да наполнат 13 години
Според американскиот Центар за контрола и превенција на болести, сообраќајните несреќи со моторни возила се водечка причина за ненамерни повреди и смрт во САД. Децата секогаш треба да бидат на задното седиште, правилно и соодветно врзани. Тоа подразбира соодветно седиште или бустер седиште и појас, соодветно за возраста, висината и тежината на детето.
Најголем проблем на ова место се воздушните перничиња кои можат да предизвикаат фрактури на ребрата, повреди на главата, вратот и ‘рбетот, особено ако детето е помало и со поситна градба.
Да скокаат на трамполина
Според лекарите, најголем ризик претставуваат јавните трамполини и паркови. Неконтролираната средина и големиот број деца го зголемуваат ризикот од судири и падови, па скршениците и ортопедските повреди се многу почести во таква средина. Во зависност од тежината на детето, отскокот може да биде доста силен, а ако друго дете случајно се најде во близина, ситуацијата е непредвидлива. Останати повреди случени на трамполина вклучуваат исекотини, потреси на мозок и повреди на ‘рбетот.
Трамполината мора да биде васадена в земја, да има мрежа како ограда, а возрасен мора секогаш да биде присутен и да внимава на трамполината да нема премногу деца, а идеално да биде само едно дете. Децата под 6-годишна возраст воопшто не треба да ги користат.
Да пливаат без надзор
Давењето е уште една од водечките причина за ненамерни повреди кај децата. Повторно, американскиот ЦДЦ тврди дека повеќе деца на возраст меѓу 1 и 4 години умираат од давење отколку од која било друга причина, а тоа често се случува во базени, но и во кади. Факт е дека е добро и корисно да се поттикнуваат децата да научат да пливаат што е можно порано – но дури и откако децата ќе научат, родителите треба уште некое подолго време секогаш да бидат со детето додека плива.
Како што децата растат и пливаат подобро, така расте и нивната самодоверба. Ова е добро од една страна, но може да доведе и до прекумерен ризик. Многу е важно да се запамети дека детето сè уште може да се удави, дури и ако знае да плива. Секогаш, но секогаш некој треба да ги надгледува, без разлика каде се капат децата.
Да возат што било без кацига
Велосипеди, скутери, скејтборди, хаверборди… детето треба да има кацига за се. Кога се вози на какви било тркала, тоа мора да има кацига. И тука нема дискусија. Имено, децата имаат несразмерно голема глава во однос на телото, па веројатноста да паднат и да ја удрат главата е поголема од онаа на возрасните. Последичните повреди варираат од удреници и исекотини до потрес на мозокот и тешки мозочни крварења кои предизвикуваат трајни оштетувања.
Децата треба да носат шлемови и за време на скијање, сноуборд, лизгање, јавање коњи и за време на одредени спортови на вода. Правилото е: ако постои кацига за тоа, детето треба да ја носи, без разлика колку детето е добро во нешто.
Да милуваат непознати животни
Многу посети во ургентните оддели може да се спречат ако децата ги научиме како соодветно да се однесуваат со животните, особено со оние што не ги познаваат. Важно е да ги научите дека доколку видат животно со кое сакаат да комуницираат на кој било начин, тоа мора да се направи на безбеден и контролиран начин, односно пред се, да разговараат со сопственикот на животното. Ако детето има домашно милениче, уште посамоуверено ќе му пријде на животното, но важно е и таму да се постават граници. На пример, детето не може да бакнува или прегрнува кое било куче само затоа што тоа му го прави на своето куче. Каснувањето од куче по лицето е една од најчестите повреди кога станува збор за животните.
