Родителите на деца кои постигнуваат извонредни резултати имаат неколку заеднички навики кои им помагаат во нивното воспитување, но ретко за нив зборуваат гласно. Наместо да вршат притисок, тие водат со љубов, ја негуваат љубопитноста и им дозволуваат на своите деца сами да го истражуваат светот околу нив. Еве што ги издвојува од другите.
- Во нивниот дом, оптимизмот е основа на сè
Успехот започнува со верувањето дека успехот е можен. Родителите на успешни деца всадуваат оптимизам уште од мала возраст. Без оглед на околностите, тие ја испраќаат пораката дека сè е можно. Во нивниот дом, мотото е јасно: Што и да сонувате и за што се стремите, можете да постигнете.
- Тие ја прилагодуваат мотивацијата на интересите на детето
Родителите честопати прават грешка обидувајќи се да ги мотивираат сите деца на ист начин. Но, оние кои одгледуваат успешни деца знаат дека мотивацијата мора да биде лична. Наместо да наметнуваат општи цели, тие ги поврзуваат со она што детето го сака. Ако детето ги сака филмовите, тие ќе му покажат како математиката може да помогне во управувањето со финансиите на идната актерска кариера. Прилагодувањето на мотивацијата е клучно за внатрешната мотивација.
- Им овозможуваат на децата да учат преку сопствените искуства
Учењето не се случува само во училниците, туку се случува секој ден, преку игра, истражување и мали грешки. Успешните родители не решаваат секој проблем за своето дете, туку му даваат простор сами да се обиде. Родителите се спротивставуваат на желбата да го олеснат сè бидејќи знаат дека предизвиците се она што гради самодоверба и снаодливост.
- Негуваат љубопитност, не само работни навики
Љубопитноста е еден од најважните темели на успехот. Родителите на успешните деца не се фокусираат само на трудот, туку и на откривање на светот со радост. Патувања, книги, разговори за големи прашања, сето ова се начини да се поттикне љубовта кон учењето. Наместо знаењето да стане обврска, тоа станува авантура.
- Тие водат со љубов, а не со притисок
Во нивниот дом нема воена дисциплина. Овие родители не дејствуваат како тренери или команданти. Наместо тоа, тие се присутни, поддржувачки и му дозволуваат на своето дете да ја води играта. Тие не присилуваат, не наредуваат, не контролираат, но секогаш се тука кога е потребна помош. Токму оваа рамнотежа му дава на детето сигурност да истражува, да прави грешки и да расте.
