„Р
одителите треба да разберат дека, со оглед на нашата култура, повеќето деца за жал ќе се однесуваат насилно бидејќи таквото однесување е обликувано од денешните содржини на телевизија, интернет и социјалните мрежи. Пандемијата само го влоши проблемот со злоставувањето. Короната, изолацијата и зголемената употреба на социјалните медиуми дефинитивно имаа влијание врз малтретирањето, а бројот на инциденти ширум светот значително се зголеми“, објаснува Лиза Елиот, психолог, за „Checkup Newsroom“, каде што зборуваше за се почестиот проблем со насилството во училиштата, апелирајќи до родителите да научат да препознаат дали нивното дете е самото жртва на врсничко насилство.
Знаци според кои родителите можат да препознаат дека нивното дете е жртва на врсничко насилство на училиште: детето не сака да оди на училиште или често запаѓа во неволја за време на часот, одеднаш има многу полоши оценки, престанува да зборува за врсниците и училишните активности, губи интерес за активности, се појавуваат т.н. телесни манифестации (нарушувања на спиењето, повлекување и желба за осаменост, поплаки за болка или болест, избегнување контакт со очите), емоционални манифестации (изгледа тажно, луто или раздразливо, делува плашливо, станува нерасположено, вознемирено или агресивно) и социјални манифестации (се повлекува во себе, менува пријатели, доаѓа до самоповредување, се заканува со насилство врз себе или другите, зборува за бегство или самоубиство, одеднаш престанува да користи компјутер или други мобилни уреди)
Како да препознаете дека детето е жртва на насилство?
Но, вели таа, освен наставниците и професорите, голема улога имаат и родителите кои исто така можат да придонесат за намалување на стапката на врсничко насилство.
„Ако ништо друго, родителите можат да ги подучат своите деца дека насилството не е во ред, а ако тоа им се случува секогаш да го пријавуваат, без разлика дали се работи за наставник, училишен психолог или родител“, рече психологот, објаснувајќи кои се знаците благодарение на кои родителите можат да препознаат дека нивното дете е жртва на врсничко насилство на училиште.
Поттикнувањето на емпатијата мора да биде на прво место во воспитувањето на децата. Фокусирањето на потребите и чувствата на другите ќе придонесе за целокупната среќа на детето, но и ќе помогне да се справи со евентуалното насилство
Најчестите знаци се следните: детето не сака да оди на училиште или често запаѓа во неволја за време на часот, одеднаш има многу полоши оценки, престанува да зборува за врсниците и училишните активности, губи интерес за активности, се појавуваат т.н. телесни манифестации (нарушувања на спиењето, повлекување и желба за осаменост, поплаки за болка или болест, избегнување контакт со очите), емоционални манифестации (изгледа тажно, луто или раздразливо, делува плашливо, станува нерасположено, вознемирено или агресивно) и социјални манифестации (се повлекува во себе, менува пријатели, доаѓа до самоповредување, се заканува со насилство врз себе или другите, зборува за бегство или самоубиство, одеднаш престанува да користи компјутер или други мобилни уреди).
Што да направите ако дојде до насилство?
Секоја од овие промени, објаснува Елиот, е предупредувачки знак и потребно е да се реагира за да се открие која е вистинската причина за ова необично однесување.
„Поттикнувањето на емпатијата мора да биде на прво место во воспитувањето на децата. Фокусирањето на потребите и чувствата на другите ќе придонесе за целокупната среќа на детето, но и ќе помогне да се справи со евентуалното насилство. Родителите треба отворено да разговараат со своите деца за малтретирањето, поставувајќи прашања како „Дали некогаш ти се случило злоставување?; Како си се чувствувал/а поради тоа?“, а не е лоша идеја ниту да играте улоги и да го прашате детето како би се чувствувало кога би доживеало некаков вид на насилство“, вели таа.
„Важно е секој родител да го научи своето дете на емпатија и љубезност бидејќи децата природно се раѓаат со одредена доза на емпатија во себе. Тие не знаат да бидат злобни. Она што се менува со текот на времето се нештата на кои децата се најмногу изложени и она што го гледаат кај луѓето околу нив“, вели психологот.
