Родителството никогаш не доаѓа со упатство, па затоа е вистински предизвик за секој родител да го дисциплинира и воспитува своето дете. Меѓу другото, тврдат експертите, важно е децата да се научат за потенцијалните опасности за да можат, откако ќе пораснат, да се одбранат од негативните влијанија на светот околу нив. Сепак, одредени однесувања на родителите можат да направат повеќе штета отколку корист, пренесува „Your Tango“. Еве за кои се работи.
Ги учат децата никогаш да не разговараат со странци. Во свет кој станува се понесигурен и поопасен, особено за децата, сосема е разбирливо родителите да ги учат своите малечки да имаат мала или никаква доверба во луѓето кои штотуку ги запознаваат. Дури и кога се обидуваме да поттикнеме независно размислување и учење, што се покажа дека води до подобар академски успех во школото, зголемена мотивација и самодоверба, како и подобра самосвест и регулирање, се соочуваме со потребата да ја избалансираме таа независност. Психологот Гевин Дебекер објаснува дека правењето жртви од децата не прави ништо добро, ниту за нивната сегашност ниту за нивната иднина.
„Кога ги штитиме нашите деца од болната реалност и поттикнуваме практики засновани на страв, како што е избегнување разговор со странци, ние го правиме токму тоа. Ги подготвуваме да бидат жртви, да гледаат на светот околу нив со недоверба, наместо да ги учиме како да препознаваат опасно однесување и обрасци кај луѓето што мораме да ги избегнуваме“, вели тој.
Изолирањето на детето е само уште една форма на казна заснована на срам. Бидејќи не се во состојба да направат врска помеѓу она што требало да го направат или што можеле да го направат подобро, користењето на тајм аут е само уште еден начин да им се каже дека се лоши и затоа заслужуваат да бидат држени подалеку од другите, велат психолозите
Имено, Дебекер објаснува дека сите луѓе имаат способност да предвидат насилство и насилничко однесување. Особено родителите, тврди тој, се оспособени за ова. Понатаму, можеме да ја поттикнеме и негуваме оваа способност кај децата, како и кај нас самите и треба да го сториме тоа за да создадеме потолерантно општество полно со доверба. „Охрабрете ги вашите деца да разговараат со странци, истовремено учејќи ги кои инстинкти да ги слушаат и ги користат за да препознаат потенцијална опасност“, вели Дебекер.
Користење на тајм аут како казна за лошо однесување. Тајм аут, стоење во ќош и слични методи на родителство беа вообичаена практика во минатото, но излезе дека многу студии покажаа дека оваа навика може да направи повеќе штета отколку добро на долг рок, и треба да ја преиспитаме нејзината употреба во образовен и родителски контекст. Со истото се согласуваат и психолозите, а една од нив, д-р Дона Метјус, објаснува дека детскиот мозок нема невролошки капацитет да разбере што се крие зад овој вид на казнување, а уште помалку да може да научи нешто од него.
Наместо тоа, изолирањето на детето е само уште една форма на казна заснована на срам. Бидејќи не се во состојба да направат врска помеѓу она што требало да го направат или што можеле да го направат подобро, користењето на тајм аут е само уште еден начин да им се каже дека се лоши и затоа заслужуваат да бидат држени подалеку од другите, велат психолозите.
„Кога детето намерно се однесува лошо, ниту еден разумен здрав возрасен не би го казнил поради незнаење или грешка“, објаснува Метјус, „во секој случај оно и онака не се чувствува баш добро. Користењето на тајм аут само ја потврдува негативната слика што детето веќе ја има за себе.“
Наместо тоа, таа тврди дека родителите треба да научат да ги регулираат сопствените емоции, можеби да си дадат малку време да се смират, да размислат и да се оттргнат од непријатната ситуација предизвикана од несоодветното однесување на детето. Ова би можело да му помогне на родителот да формулира посоодветно решение за проблемот, со акција подиректно поврзана со учење на детето на подобро однесување.
Проблемот, според психологот Ванеса Лапоинте, е што возрасните не го препознаваат „лошото“ однесување само како нешто соодветно за нивната возраст, туку возрасните често го доживуваат однесувањето на вознемирените деца како своеволно или злобно.
