Воспитувањето деца воопшто не е лесно, но се чини дека понекогаш, со најдобра намера, го правиме уште покомплицирано. Волшебниот метод 1-2-3, развиен од клиничкиот психолог д-р Томас Фелан по повеќедецениско искуство, е создаден за да им помогне на родителите и да ја поедностават нивната задача за воспитување деца и се сведува само на три јасни чекори:
- Да го натерате детето да престане да прави нешто што не сакате да го прави ( има изливи на бес, на пример)
- Да се мотивира детето да почне да прави работи што сакате да ги прави (да извршува некои домашни работи, да пишува домашни задачи…)
- Поврзување со детето
Оваа метода им помогнала на милиони семејства да станат посреќни, поповрзани и посилни, а во продолжение е објаснето и како таа функционира.
Како функционира методата 1-2-3
Она што го прави овој метод толку ефикасен е тоа што ги поттикнува родителите да зборуваат помалку. Кога детето има тантрумис, вашите обиди да го вразумите и да му објасните нешто само создаваат врева во неговата глава. Затоа методот 1-2-3 се фокусира на мирна, невербална комуникација и сигнали кои му помагаат на вашето дете да ги регулира своите емоции и подобро да реагира на ситуацијата.
Како што објаснува докторот, овој метод е погоден за воспитување и дисциплинирање на деца од две до 12 години, а објаснува и како се применува.
“Во ситуации како што се тантруми, користиме сигнален систем наречен броење. Ако се обидувате да го натерате детето да направи нешто позитивно како да ја изеде вечерата или да си легне, користиме рутини наместо да зборуваме. Значи, имаме алтернативи за зборувањето”, вели д-р Фелан.
Објаснето со пример, тоа значи дека кога вашето дете прави нешто што не сакате да го прави, вие велите „Тоа е еден“, а потоа чекате пет секунди. Ако продолжи да го прави тоа, вие велите: „Тоа е два“. Повторно чекате пет секунди, ако детето сепак не престане да го прави тоа, велите: „Тоа е три“, и веднаш му давате последица, која обично е „тајм-аут“.
Она што е клучно кај оваа метода е што освен зборовите „тоа е еден“, „тоа е два“, „тоа е три“, не кажувате ништо друго, а исто така се трудите да не покажувате никакви емоции. Кога ќе заврши паузата на детето, не се впуштајте во разговор со него, туку едноставно оставете го да продолжи да игра како пред „казната“. Единствен исклучок од тоа кога треба да зборувате е кога детето покажува ново однесување или однесување кое е невообичаено или опасно.
Целата идеја е родителите со помалку разговори и емоции да избегнуваат самите да имаат емотивни испади, да не упатуваат празни закани, да не се возбудуваат премногу и да не викаат на своите малечки.
