Секој родител макар еднаш викал на своето дете, но многу е важно да се знае што се случува во нивната глава, за такви работи да им се повторуваат на родителите.
Д-р Катрин Смерлинг, психотерапевт тврди дека децата не знаат зошто родителите викаат на нив, не им ејасно што згрежиле и затоа лошо се чувствуваат.
“Дете на кое се вика, подоцна ќе вика и на други луѓе, оти викањето е научено однесување“, вели таа.
Викање, пцовки и навреди се еднакво штетни како и удирањето на детето, тврдат авторите на студијата.
Постојат работи кои се случуваат во глвата на детето за времето додека родителот вика на него:
СТРАВ
Викањето е израз на лутина. Последица е да детето е несигурно и уплашено. Истражувањето покажало дека децата растени во такво опкружување, често подоцна се подложни на анксиозност, депресија и проблеми во однесувањето.
ВЕРБА
Хроничното психолошко злоставување го уништува чувството на лична сигурност, и довербата во возрасните е се помала.
НЕ РАЗБИРАМ
Детето нема да биде во состојба да ги обработи сите информации кои му ги кажувате додека викате на него, оти ќе бдие во состојба на шок и исплашеност. Тонот на гласот е важен кога на децата им објаснувате нешто. Наместо викање, со подлабок тон на детето можете да му кажете што не е во ред.
И ЈАС МОЖАМ ДА ВИКАМ!
Според истражувањето на Универзитетот Браун, повеќето деца до 9. година усвојуваат навики и рутини кои ќе ги однесат во возрасниот живот.
