Начинот на кој родителите разговараат со своите деца влијае на развојот на нивната самодоверба и издржливост на подоцнежна возраст, објаснуваат стручњаците за воспитување и развој на децата. Според нив, родителите често следат погрешни обрасци од сопственото детство, без ни најмало разбирање како тоа влијае на нивните малечки. Една студија спроведена на Харвард покажала дека родителите на успешни и издржливи деца никогаш не прават една работа, а тоа е да критикуваат.
Имено, најуспешните родители не следат критички стил на родителство. Кога родителите се критички настроени („Зошто не можеш да бидеш повеќе како брат ти?“) или кога нивната љубов изгледа условена („Очекувам да имаш само петки оваа година“), децата почнуваат да се чувствуваат недоволно добро. За да се справат со овие болни чувства, тие учат да кријат кои се навистина за да станат личност за која веруваат дека нивните родители ја сакаат или им треба.
Ова може да доведе до тоа децата да развијат нешто што психолозите го нарекуваат „лажно јас“, односно вештачка личност која служи како стратегија за соочување за да ја добијат љубовта и поддршката што на децата и тоа како им се потребни. Последица е да се тие се чувствуваат засрамено, непознато и несакано.
Затоа, психолозите нагласуваат дека родителите кои воспитуваат успешни и издржливи деца создаваат средина која им овозможува понекогаш да прават грешки и да не се плашат од неуспех, колку и да е тоа понекогаш непријатно и разочарувачко. Овие родители никогаш не ги обвинуваат своите деца за нивните грешки или ги срамат поради тоа. Напротив, свесни се дека е нормално одвреме-навреме да се прават грешки.
Ова не значи дека родителите не мора да имаат очекувања од своите деца, тие само треба да внимаваат како ги изразуваат тие грижи. Кога децата се однесуваат на начини кои не се во согласност со нашите вредности или надежи, сепак треба да им покажеме топлина дури и кога го изразуваме нашето разочарување, додаваат психолозите.
