Децата имаат навики, кои многу често ги загрижуваат родителите и кои имаат страв дека истите ќе им останат до крајот на животот. Станува збор за најчестите навики кај децата како цицање или ставање на палецот во уста, чепкање на носот, грицкање нокти и слично.
Според стручњаците, некои бебиња уште додека се во утробата на мајката почнуваат да го ставаат палецот во уста, а истата навика им продолжува и по раѓањето.
Во одредени студии се покажало дека цицањето палец кај бебето не е поврзано со потребата за храна, туку претставува вид на утеха. Кај некои деца, навиката поминува помеѓу втората и тертата година од животот, но има деца кои од ставањето на прстот во уста не се откажуваат додека не наполнат пет години.
Во одреден процент на случаи, детето ќе престане со цицање на палецот, но навиката ја продолжува со грицкање нокти или џвакање на моливот (во училишна возраст). Доколку детето продолжи со грицкање нокти, често во адолесценцијата, навиката преоѓа во гризење на усните, џвакање на моливот или други предмети, вртење на косата околу прст или чепкање на нос.
Детето може да ги има овие навики од различни причини. Зад нив може да стои љубопитност, имитирање на друго дете или возрасен, но и вознемиреност.
Истражувањата покажале дека децата кои развиле било која од споменатите, покажуваат зголемено ниво на вознемиреност во секојдневниот живот. Детето, цицањето палец, грицкањето нокти и сличните дејствија ги користи како вид на смирување кога ќе се најде во одредена вознемирувачка или непозната ситуација.
КОГА Е ВРЕМЕ ЗА ПОМОШ?
Доколку детето повремено, на пример, грицка нокти (а при тоа не се повредува), тоа го прави несвесно (додека гледа телевизија, чита нешто) или тоа го прави кога се наоѓа во специфична стресна ситуација (тест на училиште, приемен испит), тогаш не треба да се загрижувате. Во поголемиот број случаи, децата својата нервоза ја смируваат на овој начин, и едноставно престануваат со тоа до својата 16. година. Тие се одраз на нивното соочување со анксиозноста и промените на кои наидуваат во текот на нивниот развој.
Експертите потенцираат дека родителите особено внимание треба да обрнат ако детето немало ниту една од овие навики и развие било која од нив по четвртиот роденден. Според нив, причина за ваквата појава може да е некое стресно случување или повеќе такви кои се собрале (селидба, промена на училиште/градинка, развод на родителите). Исто така, посебно внимание е потребно доколку навиката постоела, но добива на интензитет по 4. година.
