Викањето е најзачестена метода по која денес посегнуваат родителите како би го смириле детето, што е многу погрешно, смета Сенија Тахиревиќ, доктор по сохилошки науки и специјалист за трауматска психологија. Токму воспитната метода е основната тема за која се разговара со родителите кои се јавуваат во советувалиштата со одреден проблем, вели таа и додава дека од воспитувањето тргнува се.
Првенствено се јавува анксиозност предизвикана од ниска самодоверба кај детето.
“Постојат различно воспитни стилови, од оние многу сериозни – автократни стилови, каде родителите од децата очекуваат да се однесуваат како што тие сакаат и користат различни методи на присила, физичко казнување или многу агресивни комуникации со децата. Таа метода на одгледување на децата е еден од сериозните причинители зошто децата имаат специфична анксиозност, агресивни епизоди или проблем да го контролираат своето однесување“, појаснува Тахиревиќ.
Напротив, клучен фактор во воспитувањето на детето е здрава комуникација со која подеднакво исто може да се постигне ефект, наместо викање.
“Комуникацијата е многу важен фактор кој го одредува растењето и воспитувањето на детето. Доколку комуницирате со децата агресивно, во смисла да главно им викате, казнувате или ги подвлекувате нивните неуспеси, а да при тоа не ги гледате нивните успеси, вие со тоа викање не ја почитувате личноста на детето. Таков вид комуникација користат главно ригидни родители кои ни со останатите луѓе не комуницираат на подобар начин и ја користат својата моќ на родител да го присилат детето да направат некоја работа која тие мислат дека треба. Кога се применува таков вид комуникација, децата обично развиваат многу ниско ниво на самодоверба, што долгорочно може да има многу сериозно влијание на нивниот иден развој, успех во училиште, комуникација со другарите“, вели Тахиревиќ.
