Ејми Веб, доктор на науки по психологија и социологија нуди совети за родителите кои ќе им помогнат како да соработуваат со децата и да го добијат најдоброто од тој однос, а притоа да останат смирени и да не викаат.
Не заборавјте дека тие се уште мали
Ова се чини многу едноставно, но сепак е многу потешко од што се мисли. Цел ден сте со вашите деца. Знаете како звучи нивниот јазик, знаете пто значи секој нивен сигнал. Ова е одлично, но тоа значи дека понекогаш заборавате колку се мали и незрели. Дури и кога се мали, вашите деца можат многу нешта – да се качуваат, да слушаат приказни, да се плашат и да си играат. Тие мораат да направат многу нешта за да се снајдат во сложените социјални интеракции. Во даден момент, не можат повеќе, бидејќи сето тоа им е премногу и се губат. Тогаш е клучно да запомните колку се мали и да им дозволите и тоа да бидат – деца.
Броење
Сите го знаеме советот дека како родители можеме да броиме до 10 за да се смириме. Ова може да помогне, но докторката вели дека открила дека броењето може да се користи и како трик за децата. Тоа не значи да ставите ограничување за нивните емоции, таа стратегија не е добра. Ова е можност да го променат своето однесување. На пример, ако вашето дете прави нешто против правилата и нема да престане иако му кажувате и повторувате, може да започнете со броење. Може да му речете нешто во стилот: “Ќе бројам до три и ако не престанеш да се качуваш по креветот, ќе добиеш пауза“. Иако е едноставна, оваа стратегија му нуди на детето можност да го ограничи своето однесување и да ја согледа ситуацијата. Понекогаш забораваме дека на децата им треба повеќе време да ја обработат информацијата за моменталната ситуација. Дајте им можност да размислат пред да продолжат да скокаат по креветот. И ова вам како родител ви помага мирно да реагирате и да не почнете да викате.
Емоционална регулација
Секако, ова звучи многу полесно отколку што е. Интелектуално знаеме дека напите деца учат од секој збор и акција што ќе го видат и чујат од нас. Но, во одредени моменти тешко е да се задржи разумот и да не се реагира. Истражувања покажале дека децата чии родители премногу реагираат на детските испади на бес, имаат тенденција да го зголемат своето негативно однесување со тек на време. Родителите кои не реагираат премногу, туку наместо тоа моделираат емоционална регулација, навистина им помагаат на децата да ја научат таа вештина.
Важно е да се разбере зошто викањето не помага
Многупати, викањето често излегува од устата како жестока бура, без навистина да размислите за неговото влијание. Размислете за тоа како вие се чувствувате кога некој вам ви вика? Тажно? Преплашено? Луто? Сега ставете ги тие чувства во детското тело. Не е баш сјајно искуство. Истражувањата покажуваат дека луѓето подобро се сеќаваат на зборовите кои се изговорени со неутрален глас, отколку на оние кои се кажани со тажен тон. Знаеме од истражувања, но и од животно искуство дека викањето делува контрапродуктивно. Психолозите укажуваат дека поединци, вклучувајќи ги и децата, многу потешко се сеќаваат на работи или добро функционираат ако мозокот им е преплавен со вознемирувачки емоции како анксиозност или страв. Затоа, кога му викате на детето, малку е веројатно дека всушност ќе следи наредба. Самото сознание дека викањето е неефикасноможе да биде доволно да се стопирате пред воопшто да почнете.
