Никогаш не е пријатно ако детето ве прекине во разговор и икако многу родители веќе не реагираат на тоа, постојат ситуации кога ќе ви биде важно да го сослушате соговорникот до крај и да кажете нешто, а тоа нема да биде изводливо.
Дома и во парк можеби и е можно тоа да се толерира, но дете кое ве прекинува и вика “Мамо, мамо…!“ необрнувајќи внимание на тоа дали разговарате со лекар, аптекар, службеник во банка…, ќе направи да се чувствувате исклучително непријатно. А освен тоа нема да бидете ниту сигурни дали сте слушнале што се соговорникот ви кажал.
Ова однесување обично почнува малку пред третата година од животот на детето и во почетокот не е одраз на невоспитание, туку детето на оваа возраст има потреба да каже се што ќе му падне на памет оти краткорочната меморија на оваа возраст не е доволно развиена. Ова е инстиктивна потреба кај детето, која тоа не може да ја контролира, бидејќи ако не го изрази веднаш тоа што го сака, ќе заборави.
Краткорочната меморија брзо ќе се развие и по 4. година, вашето дете ќе биде во состојба да запомни за што размислувало додека не го завршите разговорот, па нема да ја имаа таа потреба да се исфрли од себе во истиот момент.
Сега ви претстои да му објасните на детето дека може да ве прекине во разговор само ако е нешто итно или важно. Ова звучи многу лесно и не би требало да биде проблем, но бара сложено логичко размислување, за кое ние возрасните не сме ни свесни.
Дали е итно ако видело бубачка? Или ако детето е жедно? Или ако му тече нос? Како мало дете да одреди кој степен на итност и важност заслужува да го прекине родителот додека зборува на телефон или со друго лице?
Затоа мора да имате на ум дека детето на возраст помеѓу 3 и 4 години не ве прекинува во разговорот намерно, или затоа што е невоспитано, туку едноставно нема способност да се контролира. Тоа секако не значи да дозволите детето да ви се качува на глава додека зборувате со некого, туку ова е вистинско време за почеток на формирање на навики на пристојно однесување.
