Односот меѓу родителите и наставниците е од исклучителна важност за успехот на детето на училиште. Иако повеќето родители постапуваат од најдобра намера, понекогаш нивните коментари или барања можат да ја отежнат соработката и да предизвикаат фрустрација кај наставниците. Префрлањето вина, мешањето во наставниот процес и недовербата во стручноста на наставникот се најчестите проблеми што ја нарушуваат рамнотежата.
Во продолжение, ги издвојуваме ситуациите кои мнозинството наставници не ги сакаат – иако ретко гласно зборуваат за нив.
1. „Му е досадно затоа што материјалот е премногу лесен“
Кога родителот тврди дека детето не е заинтересирано бидејќи е „премногу паметно“ за наставата, наставникот често го доживува тоа како критика на сопствената работа. Наместо да се разгледа можноста за недостаток на мотивација или тешкотии во учењето, вината автоматски се префрлува на наставникот, иако тој внимателно го следи и прилагодува наставниот процес на секој ученик.
2. „За слабите оценки е виновен наставникот“
Во минатото, родителите и наставниците биле сојузници во воспитувањето. Денес сè почесто се случува родителите да го обвинуваат наставникот за слабиот успех на детето, наместо да му помогнат да ги препознае и поправи грешките. Ваквиот став го поткопува авторитетот на наставникот и ја отежнува соработката.
3. „Моето дете нема да пишува домашни задачи“
Родителите кои сметаат дека сè треба да се научи само на училиште забораваат на важната улога на домашната задача. Таа служи за повторување, разбирање на материјалот и развивање на самостојност. Ако детето постојано не ги извршува своите обврски, неговиот напредок ќе биде забавен.
4. „Може ли да добие дополнителни поени за повисока оценка?“
Барањата за дополнителни поени создаваат впечаток дека оценките се предмет на преговарање. Ако наставникот им излезе во пресрет на едно дете, мора да го направи истото за сите. Наставниците сакаат да бидат правични, а оценките треба да го одразуваат реалното знаење – не снаодливоста на родителите.
5. „Наставникот ништо не предава“
Родителите понекогаш пренесуваат што кажало детето без да проверат. Изјавата дека наставникот „ништо не предава“ е сериозно обвинување кое може да го наруши угледот и самодовербата на наставникот. Тие вложуваат многу време и труд во подготовка на наставата – ваквите коментари го потценуваат нивниот труд.
6. „Може ли да ни ги испратите сите задачи за целата година?“
Ваквото барање покажува недоверба кон наставникот. Наставниот план често се прилагодува на динамиката на класот и темпото на учење. Не е реално да се очекува наставникот однапред да има сè подготвено, бидејќи наставата мора да се приспособи на потребите на учениците.
7. „Моето дете секогаш е во право“
Родителите кои безрезервно го поддржуваат секое однесување на детето му ја отежнуваат на наставникот задачата да воспостави ред. Ако детето дома нема граници и не прифаќа одговорност, тешко ќе почитува авторитет во училиште.
8. „Другиот наставник тоа го прави поинаку“
Споредбите меѓу наставници најчесто не се корисни. Секој наставник има свој стил на работа, а обемот на задачи и начинот на оценување зависи од предметот и одделението. Наместо споредби, подобро е отворено да се разговара ако нешто не е јасно.
9. „Вонучилишните активности се поважни од училиштето“
Спортот, музиката и хобијата се важни за развојот на детето, но не треба да бидат изговор за запоставување на училишните обврски. Кога родителите ги оправдуваат изостанатите задачи или неподготвеноста за тест со „имаше тренинг“, испраќаат порака дека училиштето не е приоритет.
10. „Не е негова/нејзина вина што има слаби оценки“
Барањето изговори наместо решенија му штети на детето. Важно е детето да научи да ги препознае своите слабости и да работи на нив. Наставниците очекуваат соработка и поддршка – не негирање на проблемите.
Добра соработка со наставниците не значи дека секогаш треба да се согласуваме со сè – туку дека градиме взаемна доверба во интерес на детето. Секој разговор е можност да се зајакне тој однос.
