Според Американското психолошко здружение, анксиозноста е емоција која се карактеризира со чувство на напнатост, загрижени мисли и физички промени како зголемен крвен притисок. Луѓето кои страдаат од анксиозни нарушувања обично имаат повторливи наметливи мисли или грижи, поради што тие имаат тенденција да избегнуваат одредени ситуации. Ова нарушување може да се манифестира и со физички симптоми како што се потење, тремор, вртоглавица и забрзан пулс.
Но, исто како и возрасните, децата можат да покажат знаци на анксиозност. Психологот и едукатор за воспитување Џејми Блох предупредува на две навики на родителите кои можат да придонесат за развој на анксиозност кај децата. Таа посочува два совети за родителите како да им помогнат на нивните малечки да не развијат анксиозност. Еве што таа издвојува.
- Не преоптоварувајте ги децата
„Дајте им простор прво да ги испробаат работите сами и помогнете само кога ќе побараат помош“, советува Блох. Таа наведува дека родителите треба да ги остават децата да преземаат ризици, да експериментираат и да ги тестираат сопствените вештини пред да влетаат да помогнат. „Ако се заземеме за нив, тие стануваат сигурни во тоа и престануваат да ги користат и развиваат сопствените вештини“, додава таа.
На пример, таа ги советува родителите да не им ги врзуваат врвките од чевлите на своите деца, туку прво да ги остават да се обидат да видат што можат сами да направат. „Помогнете доколку е потребно и водете ги низ процесот, но не правете го тоа наместо нив“, додава таа.
- Не ја пренесувајте вашата вознемиреност и грижи на вашите деца
Според психологот, не е добро кога родителите ги префрлаат грижите на своите деца, но тоа не значи дека не треба да им кажуваат ништо за нивните грижи.
„Ако вашите деца ви кажат дека денес си играле сами, наместо да паничите и да им поставувате сто прашања зошто биле сами, размислете“, советува Блох. Таа им препорачува на родителите да покажат интерес и да ги прашаат што направиле сами и како се чувствувале во тој момент, а доколку изразат желба да си играат со другарка, да се обидат заедно да работат на тоа.
Таа истакнува дека родителите кои имаат деца со анксиозност и ниска самодоверба честопати и самите се вознемирени. Тие се премногу загрижени за сè: безбедноста на нивните деца, нивната среќа и нивната способност да се движат низ светот.
„За да им помогнеме на децата да растат, да бидат издржливи, самоуверени и да управуваат со нивните нормални животни грижи, треба да научиме да не ја пренесуваме нашата вознемиреност врз нив и да сфатиме дека болката што ни ја задава животот е често она што ни треба за да изградиме доверба и издржливост“ , заклучува психологот.
