Воспитувањето тинејџери е еден од најпредизвикувачките периоди во родителството – децата се помалку спремни да слушаат, а повеќе сакаат да бидат свои. Иако родителите честопати имаат најдобри намери, некои од нивните реакции и модели на однесување можат ненамерно да поттикнат бунтовно однесување. Психолозите истакнуваат дека начинот на кој возрасните комуницираат со адолесцентите може да има клучно влијание врз тоа дали младата личност ќе се затвори, ќе се спротивстави или ќе се чувствува поддржана и слушната.
Според разни експерти и советници, ова се четири вообичаени грешки што родителите несвесно ги повторуваат, а кои можат да ги турнат тинејџерите во бунт.
- Прекумерна контрола и недостаток на доверба
Родителите честопати мислат дека ќе ги „држат своите тинејџери под контрола“ со строги правила и надзор, но терапевтите предупредуваат дека таков пристап честопати има спротивен ефект. Адолесцентите потоа чувствуваат дека не им се верува и природно почнуваат да ги тестираат границите, барајќи простор за независност. Наместо да се создаде соработка, постои криење, лажење и отпор – токму она што родителите се обидуваат да го избегнат.
- Омаловажување на чувствата и искуствата
Кога тинејџерите ги изразуваат своите емоции, а родителите ги отфрлаат со коментари како „не е ништо“ или „кога ќе пораснеш, ќе видиш“, се испраќа порака дека нивните чувства не се важни. Психолозите нагласуваат дека ова ја поткопува довербата и поттикнува повлекување или изразување фрустрација преку бунтовно однесување. Тинејџерите треба да се чувствуваат слушнати и разбрани, без да го минимизираат она низ што минуваат.
- Постојана критика без поддршка
Кога родителите се фокусираат исклучиво на она што не е добро во комуникацијата со тинејџер – оценки, однесување, стил на облекување – без истовремена емоционална поддршка, детето може да почне да чувствува дека никогаш не е доволно добро. Според експертите, овој модел често води до бунт од очај, бидејќи тинејџерите почнуваат да веруваат дека никогаш не можат да му угодат на својот родител, па затоа престануваат да се обидуваат.
- Очекување послушност без објаснување
Речениците како „затоа што јас така реков“ може да функционираат кај малите деца, но тие предизвикуваат отпор кај тинејџерите. Адолесценцијата е фаза кога младите луѓе бараат смисла и автономија, па затоа е важно да ги разберат причините зад одлуките. Доколку родителите не нудат објаснувања, туку бараат слепа послушност, децата имаат поголема веројатност да изберат непослушност како начин да ја изразат својата волја.
