Современото семејство е всушност збир на индивидуи кои живеат паралелни животи во ист станбен простор. Во него нема разговори какви што памтат постарите од времето на собирање околу огништето, кога, после работен ден, се зборувало за сè што е важно, младите се подучувале, се пофалувале или укорувале… Институцијата брак е во сериозна криза. Лесно се влегува во него, но уште побрзо се излегува… Брачните другари честопати развиваат натпреварувачки, наместо партнерски односи, а Бог нè создал различни за да создадеме семејство, оценува д-р Влајко Пановиќ, клинички психолог во Воено-медицинската академија во Белград. Д-р Пановиќ истакнува дека денеска преку разни „new age“ филозофии се форсира индивидуализмот, медитативното спојување со „универзалната интелигенција“, која дава илузија на моќ и го прави човек потполно немоќен да чувствува емпатија, „отапен“ на болка и солидарност. Наспроти „new age“ моделот е христијанскиот модел на воспитување, кој ја гледа реализацијата на човечката личност во контактот со природата и другите луѓе. На денешниот човек животот му е технички полесен, но истовремено тој е заробен, осамен и несреќен благодарение на техниката, пренесува „Зелена учионица“.
„Имам сè повеќе деца, зависници од социјалните мрежи и видеоигри со кои работам. Не сакам ни да се обидам да го сопрам тркалото на историјата, но мора да најдеме начин да се определиме кон содржините на модерното време, но истовремено да го сочуваме она што е традиционално добро. Пораснав во повеќечлено семејство каде што дедо ми ни ги организираше обврските на нас децата, а ние безусловно ги прифаќавме. Денеска имаме семејства во кои децата не можат да научат да го фрлаат ѓубрето, да ручаат на време… Тешко се прифаќаат улогите што го отежнува усвојувањето на работните навики. Исто така, постојат потешкотии во поставувањето на граници…
Децата се одгледуваат како божества, што ја оневозможува нивната подготовка за реалниот свет. Родителите ги штитат од обврските, а потоа паѓаат во сопствените замки бидејќи децата стануваат тешки за комуникација. Недостасува заедничко време и спонтани семејни излегувања. Современите семејства се потешко наоѓаат време и место за тоа, а на тој начин им недостасуваат и разговори, тактика и трпение во меѓусобните односи“, објаснува д-р Влајко Пановиќ.
Денеска имаме семејства во кои децата не можат да научат да го фрлаат ѓубрето, да ручаат на време… Тешко се прифаќаат улогите што го отежнува усвојувањето на работните навики. Исто така, постојат потешкотии во поставувањето на граници…
Децата мора да се научат на рационално користење на мобилните телефони и компјутери. Мора да бидеме внимателни и да ги водиме кон она што ќе им помогне да се дефинираат како човечки суштества. Да ги насочиме да ги освојуваат перцепциите на убавината и добрината, да развиваат толеранција и да не ги исмеваат различните од себе, советува искусниот лекар.
Современото семејство е всушност збир на индивидуи кои живеат паралелни животи во ист станбен простор. Брачните другари честопати развиваат натпреварувачки, наместо партнерски односи
„Има се помалку радости во животот на луѓето. Денешниот човек е се повеќе адаптиран, прилагодлив, а се помалку господар на своето време за разговор и спонтано размислување. Покрај родителските, децата ги усвојуваат и пораките преку телевизијата и интернетот. Нивните умови се преполни со слики кои им ја нарушуваат фантазијата која е неопходна за креација. Виртуелниот свет се меша со реалниот, а губењето од реалноста е првиот критериум за лудило. Нема потреба од паника, но мора да се замислиме“, потенцира д-р Пановиќ.
„До седумгодишна возраст кај децата треба да се изградат три табуа: агресија, автоагресија и инцест“. Денес, посочува д-р Пановиќ, се случува децата да прекршат некои од табуата уште пред да се изградат. Важно е за сите нас возрасните да бидеме активно присутни во животите на децата, да им помогнеме да изберат содржина што ќе им биде од помош, а не на поттикнување на адреналинот, возбудување какво што најчесто нуди надворешниот свет, заклучува д-р Влајко Пановиќ.
