Родителите денес често се наоѓаат под притисок од балансирање меѓу работа, домашни обврски и грижа за децата, а сето тоа остава малку простор за одмор. Емоционалниот замор стана секојдневие за многу семејства, а стручњаците предупредуваат дека на долг рок тоа може да доведе до т.н. родителско прегорување (burnout). Иако децата не можат – ниту треба – да го преземат товарот на возрасните, токму преку мали, секојдневни гестови можат да им понудат на родителите чувство на поддршка и топлина.
Прегратка и блискост: Терапија без зборови
Психолозите нагласуваат дека физичката блискост има силно влијание врз намалувањето на стресот. Една искрена детска прегратка или држење за рака може да му даде на родителот повеќе сила отколку долги разговори. Хормоните поврзани со чувството на сигурност и смиреност, како што е окситоцинот, се ослободуваат токму преку допирот. Тоа е наједноставниот начин на кој детето може да порача: „Тука сум со тебе.“
Мали помошни гестови што значат многу
Децата можат да придонесат и преку мали практични гестови. На пример, да ги соберат играчките без потсетување, да му донесат чаша вода на родителот или да помогнат при поставување на масата. Таквите постапки можеби траат само минута, но на родителот му покажуваат дека не е сам во сè. Стручњаците истакнуваат дека токму ваквите мали соработки го зацврстуваат чувството на заедништво во семејството.
Силата на зборовите: Благодарност и охрабрување
Понекогаш е доволно детето да изговори едноставно „Фала“ или „Те сакам“. Иако децата овие зборови ги кажуваат спонтано, нивното влијание врз емоционалната состојба на родителите може да биде огромно. Кога родителот се чувствува исцрпено, потсетникот дека детето го забележува и го цени неговиот труд носи дополнителна сила и мотивација.
Заеднички мирни моменти
Не се работи секогаш за помош дома или зборови. И заедничко читање книга, гледање цртани филмови или кратка прошетка можат да му донесат на родителот предах од стресот. Ваквите мали ритуали создаваат чувство на поврзаност и потсетуваат дека родителите не се сами во своите борби.
Важно е да се запамети: Децата не се терапевти
Стручњаците сепак предупредуваат дека не смее да се дозволи децата да преземат преголема одговорност за емоционалната состојба на родителите. Постојат граници меѓу мал гест на поддршка и ситуација кога детето почнува да ја игра улогата на возрасен – нешто што може да биде штетно за неговиот развој. Затоа е клучно родителите самите да се грижат за своето ментално здравје, а детските гестови да ги доживуваат како драгоцена, но дополнителна поддршка.
