Во денешниот свет, каде родителите се трудат да им ги обезбедат на своите деца најдобри можни услови за растење, честопати се наоѓаме во замката на презаштитничкото родителство. Свесни сме дека треба да ги заштитиме нашите деца од опасност, но понекогаш претеруваме со заштитата повеќе отколку што би требало. Експертите предупредуваат дека прекумерната заштита може да има долгорочни последици, ограничувајќи ги децата во развојот на клучните вештини и самостојност.
Водечката експертка за детски развој предупреди дека денешните родители се однесуваат толку заштитнички спрема своите деца што на крајот децата би можеле тешко да се справат со животни ситуации кога ќе пораснат. „Ние ги мазиме нашите деца и тоа не им носи ништо добро“, вели д-р Аманда Гумер, а пренесува „Дејли мејл“.
Д-р Гумер предупредува дека на децата им се ускратува развојот на клучните вештини како што се проценка на ризик, социјализација, донесување одлуки и градење пријателски односи, и посочи дека овие вештини не можат да се развијат доколку децата не се во можност да играат надвор без постојан надзор на возрасни
Експертката рече дека презаштитничкото родителство значи дека децата не се во состојба сами да донесуваат одлуки, што е „еден од најголемите проблеми во кризата на менталното здравје што ја гледаме кај денешните тинејџери“. Таа истакна дека многу родители премногу размислуваат за опасностите од непознати луѓе и странци, но во реалноста несреќите дома се многу поверојатни отколку киднапирањето. „Стравот меѓу родителите е главно неоснован“, рече таа.
Основачот и извршен директор на Good Play Guide предупреди дека на децата им се ускратува развојот на клучните вештини како што се проценка на ризик, социјализација, донесување одлуки и градење пријателски односи, и посочи дека овие вештини не можат да се развијат доколку децата не се во можност да играат надвор без постојан надзор на возрасни.
Д-р Гумер објасни: „Штом ќе дојде до мал конфликт, тие бараат од родителите да го решат тоа. Кога имате деца кои си играат сами, тие добиваат шанса да ги решат овие конфликти и да научат работи како што се емпатија и лидерски вештини.“
Таа додаде дека ризикот да му се случи нешто лошо на детето е радикално намален ако игра надвор „во опсег“ од нивниот дом.
Д-р Гумер ги повика надлежните да обезбедат безбедни простори за игра за деца без надзор од шестгодишна возраст, велејќи дека сообраќајот е „легитимен страв“ за родителите на децата што излегуваат сами.
„Треба да им овозможиме на децата пристап до локални простори за играње каде што можат да одат и да се дружат со своите пријатели и разиграно да ги развијат сите тие навистина различни вештини“.
Таа рече дека денешните деца пропуштаат витални животни вештини и тоа ги обесхрабрува и „ги лишува од слободата на избор“ да чувствуваат контрола над сопствениот живот – и сега и подоцна во возрасна доба. „Мораме да ги пуштиме да паднат, да ги изгребат колената и лактите, за да ги разберат опасностите и ризиците. Нека ги прават овие грешки додека последиците се мали, а потоа кога ќе бидат постари и последиците се поголеми, ќе знаат како да се справат со работите“, додаде д-р Гумер.
