Кога деновите ни се исполнети со стресни фактори и стимули поради модерниот и брз начин на живот, честопати ни се чини дека на сите ни недостасува време и трпение, без разлика колку години имаме. Поради овие причини, комуникацијата може да биде отежната.
Истражувач од Харвард и мајка на три деца, д-р Џени Ву, објаснува дека воспитувањето емоционално интелигентни деца денес може да биде тешко, особено кога нашето внимание е толку поделено.
Поради тоа, таа издвојува три фрази што им ги кажува на своите деца за да им помогне да станат емотивно поинтелигентни.
- „Како би го опишал/а ова чувство?
Кога децата имаат изливи на бес, често тоа е затоа што им недостасуваат вештини за да се изразат. Останува на родителите да им помогнат да развијат емоционална интелигенција за подобро да ги разберат и да управуваат со нивните чувства.
„Детето може да каже дека е „тажно“ кога навистина се чувствува осамено, засрамено или погрешно разбрано. Опремувајќи ги децата со специфични зборови, како што се ‘фрустриран’, ‘разочаран’ или ‘нервозен’, ги ги осилуваме да ги препознаат и артикулираат своите емоции“, вели д-р Ву.
Родителите можат да ги опремат децата со емоционални изрази на неколку различни начини:
Додека слушате или пеете песна, опишете ги чувствата што песната ги предизвикува во вас.
Кога гледате телевизиска емисија заедно, разговарајте за можните емоции што може да ги чувствува ликот или како би се чувствувале вие во иста ситуација.
Кон крајот на денот разговарајте за емоциите што сте ги доживеале тој ден.
„Најголемата грешка што ја забележувам е кога родителите ги означуваат емоциите како „добри“ или „лоши“. Наместо тоа, родителите треба да се фокусираат на тоа да им помогнат на своите деца да разберат што открива тоа чувство за нивните вредности и потреби“, истакнува истражувач.
- „Денес не сум најдобро, и тоа е во ред“
Родителите често може да се чувствуваат како да се под притисок да останат присебни и да ги кријат своите емоции, но тоа може да постави нереален стандард за децата.
„Иронично, колку повеќе ги потиснуваме нашите емоции, толку е поголема веројатноста тоа да резултира со викање. Треба да моделираме здраво емоционално изразување, споделувајќи ги нашите чувства на начин на кој нашите деца можат да разберат. Ова не значи да ги оптоваруваме со нашите проблеми, туку да им покажеме дека е нормално да се чувствуваат низа емоции и отворено да се зборува за нив“, советува д-р Ву.
На пример, ако родителите „пукнат“ затоа што се преоптоварени, наместо да ја кријат својата вина и да се преправаат дека ништо не се случило, тие можат да го искористат ова како поучен момент за надминување на тешките емоции.
„Кога отворено работиме на сопствените емоции, им покажуваме на нашите деца дека е нормално да имаме силни емоции и колку е важно да зборуваме за нашите постапки и да се поправаме“, истакнува истражувачот.
- „Вашите емоции се реални и валидни“.
Д-р Ву објаснува: „Треба да внимаваме на чувствата на нашите деца, да се корегулираме со нив. Избегнувајте да ги минимизирате нивните емоционални потешкотии со омаловажувачки фрази како „не е голема работа“ или „стисни заби“. За децата, чувствата се многу реални“.
Таа ја нагласува важноста на признавањето на емоционалните искуства и потоа моделирањето на емоционалните изрази. „Ова ги потсетува децата дека иако не можат секогаш да контролираат што им се случува, тие имаат моќ да управуваат со тоа како реагираат на болни и анксиозни ситуации“, заклучува истражувачот.
