Во денешниот забрзан и дигитализиран свет, децата се соочуваат со емоционални предизвици како никогаш досега. Притисоците во училиштето и општеството, нарушените рутини поради пандемијата, прекумерната стимулација од екрани и семејниот стрес создаваат „совршена бура“ што ги оптоварува младите умови. Додека детството некогаш се сметаше за безгрижно време, денешните млади сè почесто доживуваат емоционална исцрпеност.
Стручњаците истакнуваат дека отворената комуникација, поставувањето граници и давањето приоритет на менталното здравје се клучни за воспитување на генерација што ќе напредува емоционално, а не само академски.
Тивка криза на менталното здравје
Емоционалната исцрпеност кај децата не е само минлива фаза, туку сериозен проблем што бара внимание. Иако животот на учениците го замислуваме како време исполнето со истражување и енергија, реалноста често е поинаква. Зад насмеаните лица се крие генерација што не е само уморна, туку и емоционално исцрпена.
Денешните ученици живеат во култура на „постојана вклученост“ – по училиште следи учење до доцна во ноќта, викенди полни со активности, а „слободното време“ се поминува на социјалните мрежи. Во комбинација со екстремно високите академски стандарди, се создава генерација што е на работ на издржливоста.
Дополнителен проблем е што емоционалната исцрпеност често се толкува погрешно – како мрзеливост, недостаток на дисциплина или слабо управување со времето. Во реалноста, тоа е знак дека учениците се преоптоварени и дека им недостасува поддршка.
Што можат да направат родителите?
Говорејќи за тоа како родителите можат свесно да реагираат, д-р Конеру Лакшман Хавиш, потпретседател на Универзитетот КЛ, дава три клучни совети.
„Прво, мораме да разбереме дека емоционалниот замор е реален и валиден. Наместо успехот да го мериме само преку оценки и постигнувања, мора да го земеме предвид и менталното благосостојба и емоционалната отпорност“, советува тој. Ја нагласува важноста од создавање безбедна средина каде децата можат отворено да зборуваат без страв од осуда.
„Второ, границите се важни. Поттикнете време без технологија, соодветен сон и моменти на игра или одмор. Тоа не се луксузи, туку основи за емоционална рамнотежа“, истакнува Хавиш. Тој додава дека и училиштата треба да размислат за намалување на оптоварувањето и за интеграција на социјално-емоционалното учење во наставната програма.
Како последен совет ја посочува важноста на личниот пример. „На учениците им требаат примери од возрасни кои покажуваат рамнотежа. Возрасни кои ја прикажуваат сопствената ранливост, поставуваат здрави граници и го ценат емоционалното здравје – им даваат дозвола на децата и тие да го прават истото“, заклучува тој.
Ова време на емоционален замор е повик за будење. Тоа не е знак на слабост кај учениците, туку на систем кој е преоптоварен. Препознавањето на проблемот е првиот чекор кон градење генерација што не само што постигнува успех, туку и вистински напредува.
