И додека некои сè уште се залагаат за физичко казнување како единствен начин да ги научат децата на почитување, други остро го осудуваат и го нарекуваат злоупотреба. Со текот на годините „се појавија“ уште многу начини на дисциплинирање на детето, во зависност од нивната возраст и карактер.
Родителите најчесто го применуваат методот на тајм аут каде детето се испраќа во собата да се “олади“, но и тој метод неодамна се смета за престрог и ладен за емоциите на детето. За разлика од него, развиен е методот на време-ин, при што вознемирено дете седи во близина на родителите и треба да ги објасни своите негативни чувства и што го вознемирило, што му покажува дека истите тие чувства се почитуваат.
Има и методи на казнување, одземање работи кои му се допаѓаат на детето, најчесто мобилни телефони, плејстејшн или таблет…
Што се однесува до физичкото казнување, на оваа тема често се прават нови студии кои се обидуваат да укажат на нејзината штетност, а овој пат истражувачите успеале да го поврзат со развојот на детскиот мозок. Оваа студија објавена во списанието Child Development, покажала зголемена мозочна активност кај децата во моментот кога биле подготвени да „го чекаат ќотекот“.
Деловите од мозокот кои биле погодени се оние кои се одговорни за донесување одлуки и обработка на ситуацијата. Она што е навистина алармантно е што откриле дека ефектот врз мозокот при „ситни тепања“ е сличен на она што го доживува мозокот на дете изложено на потешки форми на насилство.
Многу родители веруваат дека „ударите ваму-таму“ немаат никаква врска со „вистинско насилство“. Истражувачите се надеваат дека оваа студија ќе го промени нивното мислење.
Во минатото, шамарите се поврзуваа со проблеми со менталното здравје, анксиозност, депресија, проблеми во однесувањето и нарушувања на употребата на дрога кај децата. Овие студии можат да бидат алармантни бидејќи речиси уште 50 проценти од родителите анонимно објавиле за физичко казнување на нивните деца.
За да може студијата да биде успешно завршена, децата испитаници конечно биле подложени на магнетна резонанца и гледале компјутерски екран на кој лицата на луѓето се менувале, некои добронамерни, други застрашувачки, трети неутрални.
Скенерот потоа ја снимил мозочната активност на детето како одговор на лицето што го виделе. Децата кои биле физички казнети имале мозок кој подобро реагирал на „страшни“ лица од оние кои не биле подложени на тепање.
Истражувачите напоменуваат дека секое дете е различно и сакаат да објаснат дека тепањето може да влијае на децата поинаку. Пораката на нивната студија е дека удирањето доаѓа со ризици за кои треба да бидат свесни сите родители.
