Една мајка, која е окупационен терапевт, посочува зошто не му забранува на синот да си игра со кукли и зошто смета дека тоа е одлична подготовка и начин да се развие емпатија кај момчињата уште од најраниот период:
„Како брат на две сестри, сакам мојот син да разбере како да биде сочувствителен, полн со љубов, грижлив и полн со почитување кон девојчињата и жените. Наша работа како родители е да го научиме како да се однесува со другите со почит и грижа, а тоа започнува од домот и семејството“.
Сè започнува со грижата за плишаните животни, па дури и за куклите бебиња, со учењето дека домот е заеднички животен простор каде што сите имаме одговорност да се грижиме за него и да помагаме во домашните работи, а дека покажувањето и изразувањето на нашите емоции не значи дека нè прави слаби, но ни дава можност безбедно и отворено да ги комуницираме нашите желби и потреби. Зошто би им го оневозможиле тоа на нашите момчиња?
Никогаш тоа ми немало смисол. Луѓето околу мене ги воспитуваа своите момчиња со овој потврд начин на размислување дека момчињата треба да бидат вистински мажи и да не плачат. Ова само им направи лоша услуга и негативно влијаело на нивните целокупни односи во животот. Благодарна сум што имам сопруг кој исто така гледа и е подготвен да го воспита нашиот син поинаку“.
