Цврстата приврзаност за родителите создава пречка за подоцнежно прилагодување кон светот. Меѓутоа, човек кој пораснал е предодреден за светот, а не засекогаш да остане дете на своите родители. За жал, има многу родители кои своите деца секогаш ги сметаат за деца, бидејќи тие самите не сакаат да остарат и да се откажат од својот родителски авторитет и моќ. Но, тие вршат врз детето многу нездраво влијание на тој начин што го лишуваат од секоја можност за индивидуална одговорност. Овој штетен метод создава или несамостојни луѓе или такви кои својата независност можат да ја добијат само по заобиколни патишта.
Ако личниот однос на детето со наставникот е добар, тогаш малку е важно дали неговата педагошка метода ги исполнува или не најсовремените барања. Всушност, успехот на предавањето не зависи од методот
Други родители, пак, поради сопствената немоќ не се во можност на детето да му го пружат оној авторитет што му е потребен за да може подоцна правилно да се прилагоди на светот.
Оттука, наставникот како личност има деликатна задача, од една страна, да не покажува никаков авторитет што потчинува, додека од друга страна треба да ја покаже токму онаа одредена мерка на авторитет кон детето што и доликува на една возрасна, искусна личност. Вештачки ваквиот став не може да се воспостави ниту со најдобра намера, туку до него може да се дојде само по природен пат, така што наставникот како човек и граѓанин едноставно ја извршува својата должност. Самиот мора да биде коректен и здрав, што претставува најдобра педагошка метода, т.е. добар пример. Дури и најсовршениот метод нема да значи ништо доколку личноста која ја применува не е супериорна, благодарение на вредностите на сопствената личност.
Цврстата приврзаност за родителите создава пречка за подоцнежно прилагодување кон светот. Меѓутоа, човек кој пораснал е предодреден за светот, а не засекогаш да остане дете на своите родители. За жал, има многу родители кои своите деца секогаш ги сметаат за деца, бидејќи тие самите не сакаат да остарат и да се откажат од својот родителски авторитет и моќ
Се разбира, ќе беше поинаку ако единственото нешто што би било важно на училиште е материјалот да им се предава на децата методично. Меѓутоа, тоа не претставува повеќе од половина од вредноста на училиштето. Другата половина претставува вистинско психолошко образование, кое се пренесува благодарение на личноста на наставникот.
Задачата на ова воспитување е – да се пренесе детето понатаму, во понатамошниот свет, и на тој начин да се надополни родителското воспитување.
Родителското воспитување може, дури и кога е многу внимателно, никогаш да не надмине одредена едностраност.
Според тоа, училиштето го претставува првиот дел од вистинскиот, голем свет со кој се среќава детето и треба да му помогне до одреден степен да се одвои од родителското милје.
Ако личниот однос на детето со наставникот е добар, тогаш малку е важно дали неговата педагошка метода ги исполнува или не најсовремените барања. Всушност, успехот на предавањето не зависи од методот. Како што, се разбира, целта на училиштето не е исклучиво да им ги полни главите со знаење, туку напротив, да ги воспитува, одгледува децата да пораснат во вистински луѓе. Не се работи за тоа со колку знаење некој го напушта училиштето, туку дали младиот човек успеал да се ослободи од несвесниот идентитет со семејството и да биде свесен за самиот себе. Без таа свест за самиот себе, тој нема никогаш да знае што навистина сака, туку засекогаш ќе остане зависен и само ќе имитира, со чувство дека е погрешно разбран и воздржан.
Извадок од книгата „За развојот на личноста“, Карл Густав Јунг (Детињарије)
